Veertien jaar geleden baarde ik mijn oudste zoon. De dag ervoor zwalkte ik nog door het park waar twee zwanen in de sloot zweefden. Ze omhelsden elkaar in doodstil ochtendlicht en ik voelde me een indringer. Die nacht werd ik meegesleurd in een storm. Mijn vriendin L. (die ik al 200 jaar ken) masseerde mijn rug en zei: ‘Maar ik wil je geen pijn doen.’ De verloskundige kwam en zei: ‘Kijk aan, hier wordt gewerkt.’ Mijn moeder verscheen vanuit een taxi aan het hoge bed en zei: ‘Ik ben je moeder.’ Ik weet nog steeds niet wat ze bedoelde. In de keuken zat een partner, en hij zei niet: ik ben je partner. Mijn zoon landde op mijn borst en hij zei niet: ik ben je zoon. En ik huilde en dacht niet: ik ben ik.
Zwanenzang