Laatst vroeg mijn vader of ik een dildo gebruik. Hij vroeg dat niet uit belangstelling voor mij, vermoed ik. Maar voor zijn vrouw. Hij maakt zich zorgen omdat hij sinds zijn prostaatkanker al jaren impotent is. En haar niet het seksuele geluk kan geven waar ze – volgens hem – recht op heeft. ‘Heb jij ook een dildo,’ vroeg hij toen. ‘Want ik wil haar er één geven. Zoals andere vrouwen, die ze op hun nachtkastje laten pronken.’ Ik zweeg en ik zei niet: nee, ik heb geen dildo. Sterker nog, de dildo die ik ooit van mijn ex kreeg, heb ik samen met die ex weg gedaan. En al zijn andere speeltjes. Vier jaar geleden. Daarom zal ik de volgende keer tegen mijn vader zeggen. ‘Als je geïnteresseerd bent in de dildo van je dochter, bezoek dan eens een psycholoog.’ Ik ken geen vaders die zich verdiepen in het seksleven van hun dochter. Misschien doen ze dat toch; in gedachten. Misschien is mijn vader juist prijzenswaardig eerlijk. Immers, Oedipus en Elektra sluimeren in elke ouder-kindrelatie, maar zelden wordt dit hardop uitgesproken.
Hoe dan ook. Wat ik op deze zonnige moederdag eigenlijk zeggen wilde (want moeder ben ik vooral); deze week bezocht ik mijn goede vriend P, die fotograaf is. En soms portretten van mij maakt. Soms ook niet, als we te zeer begaan zijn met ons gesprek en de wijn. Het voorlopig resultaat ziet u her en der op de site. Pagina’s refreshen. Bijzondere foto’s. Onbarmhartig, zo noemde Marc Marie Huijbregts in DWDD een Engelse kunstenares. Omdat ze zichzelf in ongemakkelijke houdingen schildert, net als de modellen van Lucian Freud. Daar moest ik aan denken toen ik mezelf zag. Een vrouw zonder make-up. Kaal. Bloot. Ouder wordend. Zonder dildo.