zing en huil

Mijn oudste zoon drukt op een toets van zijn smartphone en zegt: “Hoor eens, hoe ik zing.” Na een reeks verontschuldigingen, dat het nog niet af is, en bepaald niet zuiver, welnu… luisteren we op de bank naar een stukje dat hij heeft ingestudeerd met zijn klas op de theaterschool. Er klinkt driestemmige koorzang, met Latijnse woorden. Tussen de klanken herken ik zijn hese, lage stem. Die had hij als pasgeboren baby al, en toen joeg het me de stuipen op het lijf. Ik droomde als onervaren moeder hoe hij brommend zijn bedje uit klom, en voor me stond, met de keel van een ouwe schoorsteenveger roepend om “Melluk, melluk, melluk!” Zijn stem was zo laag dat kraambezoek verbaasd boven de wieg bleef hangen.
Nu ik hem hoor zingen, via zijn telefoon, weet ik dat hij zijn plek vindt, en ik kan niet kiezen tussen huilen of lachen: zo mooi klinkt dit kleine klassieke lied. Mijn zoon schiet ook vol, en vraagt voor de zekerheid: “Vind je het niet goed?”
“Nog een keer,” zeg ik, en we luisteren weer naar het oefenstukje. Bij mezelf denk ik: je weet nooit wat het leven met jou wil. Ik gun deze jongen met zijn talent de beste schijnwerpers en alle applaus. Mijn eigen weg is grillig en vol ongewenste afslagen. Ik maakte keuzes met een genadeloos hoge prijs. Maar mijn kamer is vol zelfgemaakte bloemetjes, slingers, en taartjes – ookal is er geen familie om mee te eten. En nu hoor ik mijn zoon zingen met zijn hart, en acteren met zijn ziel. “Niet goed?” vraag ik, “ik vind het juist prachtig. Ik ben zo benieuwd naar het eindresultaat!”
Over een paar maanden zal ik dat zien, op zijn voorspeelavond. Misschien zal ik opnieuw twijfelen tussen huilen en lachen. Niet dat hij nu zo formidabel zingt. Maar: dat hij mij als eerste zijn stem liet horen – met de blik die nog steeds vraagt naar melluk.