zeemeermin bij een open raam

In de Kunsthal zag ik het video-kunstwerk Flo van Daniëlle Kwaaitaal, als onderdeel van de tentoonstelling Zoet & Zout. Dat wil zeggen: Nederlanders en het leven met water. We zien het eeuwige gevecht van de Nederlanders tegen het water. De watersnoodramp van 1953, inpolderingen, woeste zeeën vastgelegd in olieverf. Maar ook water als speelveld; schaatsvloer, zwembad, springplank… Opeens stond ik stil bij de film van Kwaaitaal; een zeemeerminnendroom. Het is een onderwaterwereld waarin ik als meisje zou willen verdwijnen, tussen miljoenen belletjes, zwevend in water, omhelsd door waterkracht, verslonden door water, omhoog gestuwd door water, terneergeslagen door water. Vier vrouwen (waaronder Ellen ten Damme) zwemmen, wentelen zich, dromen, spelen met zichzelf, genieten, vechten, zoenen. Het water duwt hun borsten omhoog, als deftige puddingen, het water maakt van hun lange haren slaperige strengen als moeras-algen, en het water maakt hun huid vissenwit. Ik krijg weer ontzettende zin om mijn haar te laten groeien tot op mijn billen, zodat ik mijn eigen boomtop en jas ineen kan zijn. De boomhut waarin ik me wil verschuilen… En toen moest ik denken aan het verhaal van de vrouw in een home-hotel in New York; ze had de muren van haar kamer beschilderd tot een reusachtig aquarium, en zo leefde ze in haar eigen veilige oceaan. Toen het hotel gerenoveerd moest worden, de vrouw moest er met vele andere vaste bewoners uit, toen kon ze niet meer wennen aan de wereld van baksteen en cement en trottoirs en stadsparkjes. En ze sprong uit het raam.