your hymn to the silence

Een maand geleden ontmoette ik een oud-leerling, in een ziekenhuis. We waren verrast elkaar op die ongebruikelijke plek aan te treffen. Onze ogen lichtten op, daarna volgde een ongemakkelijk herhalen van “Ja, goh… ja, goh”. Toen ik vertelde bij wie ik op bezoek ging, knikte ze discreet. Het was de afdeling Oncologie, en zij ontving mij nu vanachter de balie als gastvrouw. Enkele jaren eerder gaf ik haar les. Ze lachte: “Je verhalen blijven me altijd bij, je lessen waren zo feestelijk.”
Ik kon me haar gezicht heel goed herinneren, maar geen enkel verhaal van mezelf. Dit komt waarschijnlijk doordat het mijn tweede natuur is om in verhalen te denken en voelen. Ze stromen als water om me heen, vanzelfsprekend, soms intens warm, soms zeer wreed. Zoals het verhaal van de vriendin die ik daar bezocht, en aan de oever waarvan ik ben neergestreken. Velen kijken met haar mee. Haar uitzicht neemt af; het verhaal mondt als een rivier binnenkort uit in zee. En daar zal ze – net als Frodo en Gandalf denk ik opeens – op een schip stappen naar eeuwig water.
Ik heb, voor het eerst in de tien jaar dat ik blog, gevraagd of ik hierover mag schrijven. Natuurlijk! antwoordde haar man.
Ik begon aan het ene na het andere stuk, het werd uitgebreider en langer. Zoals dat gaat met mooie verhalen: ik liep vast. Het is ook veel te veel. Ondoenlijk voor een blog.
Toen viel ik stil. In die stilte bevind ik me nu. Onrustig ijsberend, druk werkend, en soms wandelend door het kale takkengroen van mijn park.
Het begin kan ik niet kiezen, omdat het er niet is. Voor het einde huiver ik, nu het nog mistig is. Ik weet slechts een oneindig middenstuk, een verhaal zoals ik zou willen laten duren en duren: het middenstuk. Haar lieve leven vol rijkdom, ik bedoel: liefde met dierbaren, prachtige, leerzame ervaringen, de innerlijke reizen die ze maakte en waarin ze gul deelde, met anderen en mij. De gastvrijheid die ze bood toen velen mijn huis voorbij liepen – Ik voel me verdrietig, en ook dankbaar dat ik haar mocht leren kennen, en snippertjes meemaken van dat verhaal. Wat zijn mensen complex, en hoe lang duurt het voordat we de ander een beetje kennen –
Dit nummer liet ze horen als haar favoriet tijdens de reis die we met een groep maakten in oktober 2013, naar Portugal. Lieverd, we zien elkaar, en be thou my vision.