wereldlief en leed

Elke dag drink ik thee uit deze kop; petroleumblauw, roze bloemetjes, en een roodborstje met spillebeentjes in het midden. Ja, dat zijn veel verkleinwoorden… De gezelligheid sluipt naderbij. In de kop doe ik winterthee met een lik honing. En voordat ik het opdrink, kijk ik ernaar, in gedachten verzonken. Dit maakt me gelukkig. De intimiteit van deze kop thee, in stilte genuttigd, helemaal op mezelf, terwijl ergens ver weg de wereld om zoveel andere zaken draait. Ja, ik leef de hele week mee met de Elfstedenkoorts. Mijn voeten zijn onrustig: ze willen het ijs op, zwierezwaaien op de schaatsen uit mijn kindertijd. Maar die schaatsen verloor ik onderweg, tijdens een van de vele verhuizingen. De wereld draait om zoveel andere zaken. Mijn grote kop thee, er past bijna een halve liter in de bowl, is totaal oninteressant. Ik heb al eerder ontdekt dat mijn schrijverschap om dit punt draait: het piepkleine, onopgemerkte, de paar minuten tussen hete thee en een klam theezakje. Politiek activisme is me vreemd, hoewel ik bewust probeer te leven. Biologisch vlees, biologisch geteelde groente, vaker de tram of de fiets, kleding zo lang mogelijk hergebruiken – je zal wel moeten met de economische tegenwind – en zo nog wat dingen. En soms knarst het. Mijn piepkleine gelukjes. Mijn plakboek vol recepten, fotootjes en entreebewijzen van film en museum, mijn in de wind krakende wollen truien. De voorjaarsbloemen op mijn glazen tafel, die ik mezelf al voor Valentijnsdag gaf. Het donkergroene vierkante olijfzeepje dat ligt te drogen op de wastafel. De kruimel-appelcake, zoet en dampend in de oven. Het knarst wanneer ik vandaag in de NRC foto’s zie van kapotgeschoten Syrische burgers. Een schreeuw om hulp, met op de voorpagina een man die een kleutermeisje naar de camera draagt. Haar ledematen bungelen omlaag, je kunt in de open wond het beenbot zien. Misschien was ze vier of vijf jaar. Ik durf te wedden dat haar moeder ook wegdroomde bij een dienblad met kopjes thee. Onder de foto legt de journalist uit waarom de VN Veiligheidsraad niet ingrijpt in het geweld in Syrië. Terwijl er wel hulp was voor Libië, Egypte, Tunesië, in de lente die maar net achter ons ligt. Het punt is: ingrijpen in Syrië is gevaarlijk voor de gehele regio. Voor Israël en Libanon en Iran. Het wankele machtsevenwicht tussen die landen zou aan diggelen kunnen gaan. Dreigementen over en weer: een bom, wapens, terroristische aanslagen. De een helpen we, de ander niet. Ik slurp mijn thee en kijk naar het roodborstje. Ook menslievendheid is een kwestie van eigenbelang.