wensen als vogels

Vandaag was een slechte dag voor mij. Maar als ik naar het nieuws kijk, moet ik nog meer huilen. Misschien is dat vals sentiment; ik huil mee met een Japanse vrouw, die haar dierbaren onder het puin zoekt. Japan doet me deze dagen denken aan De stad der blinden, beroemde roman van José Saramago. Een ontwrichte stad, waarin de een na de ander getroffen wordt door een ‘witte blindheid’, zodat een woestijn ontstaat met vele vormen van anarchie en vernedering. Daaraan moest ik denken toen ik de huilende vrouw zag, die haar neef zocht onder het puin. Familieverdriet is zo klein, en zo immens. Alles komt tegelijk in Japan. Na de aardbeving en de tsunami vliegen de kernreactoren 1, 2, 3 en 4 in brand, ze breken kapot, beginnen te lekken. Mensen evacueren, en zetten zelfs hun jonge kinderen op het vliegtuig. In de kerncentrale Fukushima werken de laatste medewerkers koortsachtig aan een laatste oplossing. Wanneer is een poging de allerlaatste? Een commentator op tv zegt: ze zullen dit met hun leven bekopen. Al die mensen met hun geliefden, hun gezinnen, met hun piepkleine leven vol wensen, en al die wensen nu ook nog bedekt onder de lentesneeuw, die neerdwarrelt als zwevende, witte vogels. Ik stuur een wens de lucht in, misschien volkomen zinloos, voor Japan; ontwricht land onder stille sneeuwvlokken, die veel familieverdriet nu toedekken.