wennen in Wenen

De citytrip naar Wenen bezorgt me nieuwe energie. Wat een heerlijke stad om doorheen te dwalen. Je waant je zomaar in de tijd van Sissi, op weg in een koets naar het volgende bal. Enorme pleinen, majestueuze paleizen, keizerlijke stallen, luxe buitenverblijven – en dit alles op loopafstanden in het centrum, zonder dat je omver gelopen wordt door hordes toeristen (zoals ikzelf). Maar ook ontdekken we dat Wenen in de jaren ’20 heel vooruitstrevend was, bijvoorbeeld met de bouw van sociale wooncomplexen; de wijken zijn nog steeds in prima staat, en waren ook in die tijd al modern, met luxe voorzieningen, gezamenlijke tuinen, badgelegenheid, etc. Dat Oostenrijk decennialang zulke socialistische leiders en stadsbestuurders had, is voor ons in elk geval nieuw.
We logeren in een knus dakappartement, vlakbij het Amalienbad met prachtige Jugendstil elementen. Onze gastvrouw is professor doctor Kecht, literatuurwetenschapper en vertaler die van 1979 tot 2009 aan universiteiten in de Verenigde Staten werkte. Ze klinkt meer Amerikaans dan Oostenrijks, wanneer ze vertelt dat juist dit weekend de annexatie van Oostenrijk wordt herdacht: 1938 – 2018. Ze kijkt er diep ernstig bij.
We krijgen vegetarische rode koolsoep, en maken kennis met haar wilde bergkat Plömchen, die ze meebracht uit de VS bij terugkeer: ‘Een kat die je hebt verzorgd, laat je niet zomaar achter.’
Doctor Kecht spreek vol Begeisterung over de plekken we moeten bezoeken. Hoe we ons het beste kunnen verplaatsen, en waar de lekkerste vegetarische eetttentjes zijn. Elke morgen krijgen we een andere lekkernij bij het ontbijt: cake met papaverzaadjes, walnotenbrood, of camembert van geitenkaas. Ze helpt ons met het plannen van een route, en toont ons haar kleine dakterras, verscholen tussen de huizen, hoog boven de stad. Het is er zo stil dat je niet zou vermoeden dat je slechts een paar metrohaltes verwijderd bent van het centrum.

Wordt vervolgd…..