weg van niemand

In mijn kindertijd reden we terug uit Frankrijk. En eenmaal voorbij de grens zocht ik naar Nederland. Maar eerst kwam er een stuk niks. “Zijn we er al?” “Nee, ga slapen, dit is Niemandsland.” Het hoorde nergens bij, er stonden geen huizen. Eerst moest je afzien. En dan kwam de benzinepomp, het eerste dorpje, de parkeerplaats, Nederlandse borden en lantaarnpalen. Alles werd rood, wit, groen, en herkenbaar.
Waar ik nu leef, dat voelt ook als Niemandsland. Ik hoor nergens bij, en hoewel velen mij bekijken, leef ik ongezien. Wat ik doe, heeft geen naam, geen betekenis, geen glamour; de route van literatuur en kunst ligt zijdelings. Enerzijds is er de groeiende behoefte aan schaduwbestaan, rust, stilte, mensloosheid, leven in de emotionele buik van de accordeon. Anderzijds de meegekregen droom: daar is geluk, daar moet je zijn, daar gebeurt het. Maar op dat feestje, bij die soort mensen, onder die culturele vlag, dat bleek verwoestend – voor mij. En wie me kent, zegt: wat was je ziek en mager in die dagen, wat een paniek, altijd een opgejaagd dier, nergens welkom. Hoe anders is dat nu; ik voel me vlees en bloed, gedragen in mijn zoet-en-zout lijf, onbewogen en standvastig; weliswaar ongelofelijk alleen.
Want alles heeft een prijs. Veel slaap. Massa’s structuur. Ik gedij bij trage, wederkerige verbindingen, langlopende relaties, continuïteit, verbonden in vaste kringen die elkaar steunen en dragen, in degelijke harmonie. Liefde, dat is knippen en plakken op de vierkante millimeter; ik geef iemand een kiezel, een tijdstip, een paar uur, een foto, een brief, mijn taal, mijn oor- en oogopslag. Zoals jij mijn tranen ving en met mij naar het water droeg. Die zee beweegt mee, we drijven af van vroeger, verder weg van al dat geweld; en ik duik steeds dieper Niemandsland in.