wandelen in Wenen

Na de deceptie van de opera besluit ik het keihard te spelen; niet meer op pad zonder vast omlijnd plan. Deze stad vraagt om sterke benen, die de weelde kunnen dragen. Ik zal me niet laten kennen; ik schrijf tijdens het ontbijt in volgorde van de looprichting de bezienswaardigheden op die ik per se wil zien.
Zo belanden we om de hoek van onze B & B-gastvrouw in het beroemde Amalienbad, in Jugendstil. We gluren door raampjes naar de zwemzaal. In de verte gloren stoombaden en de sauna – verboden toegang voor toeristen. Daarna op weg naar Schönbrunn: de keizerlijke buitenverblijven, inclusief oudste dierentuin van Europa, en inclusief Gloriette: het hoog gelegen koffiehuis waar bezoekers in de rij staan voor een plekje.
Gelukkig vergezelt de lente ons tijdens de kilometers slenteren. Weg is de Siberische kou. De eerste terrassen zijn al open. De taartjes gaan er goed in; wij delen een pompeus stuk Kardinaalschnitt. Veel room en cake ofzo.
Ik moet en zal naar het huis waar Sigmund Freud woonde en werkte in de jaren ’10 – ’30. Het museum heeft iets van het Anne Frank-huis: leegstaande kamertjes in een onopvallende straat, vergeeld behang en scheef hangende schilderijtjes. Maar hier staan geen rijen voor de deur. Integendeel: we moeten bellen bij aankomst en schuifelen als enigen de binnenplaats op, naar boven, weer een bel – mijn hemel, wie vrezen ze.
Er is een vitrine met de dokterstas van Dr. Freud. Zijn hoed hangt aan de kapstok. Een pijp en asbak. Een spiegelkast die meeging naar Londen, met veel andere huisraad. Nou, niet erg indrukwekkend. De muren hangen vol met foto’s van het gezinsleven, van collega’s, vrienden en vriendinnen. Anekdotes, briefwisselingen – eigenlijk niet heel bijzonder.
Bijzonder is mijn eigen persoonlijke indruk van iemand als Freud; wat hij heeft betekend voor ons beeld van zogenaamd hysterische vrouwen, van seksualiteit, van dromen en neuroses. Inmiddels is het meeste misschien ingehaald door nieuwe inzichten, maar toch geloof ik nog altijd meer in psychoanalyse dan in Prozac. Al was het maar om de hypnose sessies die ik zo’n 24 jaar geleden volgde; de oude dame die me begeleidde gebruikte een droom die ik regelmatig had, in talloze varianten… ze nam me mee in mijn eigen droom en liet me uitstappen waar ik wilde… een fenomeen dat me daarna met gemak tot nieuwe keuzes bracht.
We eten trouwens een heerlijke Griekse salade in café Freud. Een Pools meisje bereidt hem persoonlijk voor ons. Ook dit café is, net als het museum, nagenoeg uitgestorven.
Een wandeling over diverse pleinen leidt weer terug naar het centrum. De beroemde Stephansdom moet je gezien hebben – zegt men. Heel eerlijk gezegd: een foeilelijke plumpudding van kerkelijke weelde. In de kerk is het ijzig koud. Buiten veel te druk. Snel weg, de zijstraatjes in, en genieten van allerlei boetiekjes, bierhuizen en chocolaterieën. Ik vergaap me aan etalages vol paaseieren.