Waar was je toen Gabriel Garcia Marquez stierf

Ik wil het toch hebben over Gabriel Garcia Marquez. Zijn dood lijkt zo geruisloos te zijn gepasseerd. Waar was je toen je het hoorde? Ik lag in bed, en de radio wekte me met het ochtendnieuws. De schrijver werd 87 jaar. Bijna al zijn boeken staan in mijn kast, op het plankje: Nooit Weg Doen!
Ik weet niet of ik ze ooit zal herlezen. Nog even en we kunnen anekdotes gaan vertellen hoe het was, vroeger, om een boek te lezen en papieren pagina’s om te slaan. Aangezien we nu volstaan, op het grote vriendenforum, met kreetjes en glimlachjes gemaakt van een punt en komma. Dit is de tijd. Boekwinkels en uitgevers gaan over de kop. Bibliotheken worden wegbezuinigd.
Ik heb ook last van het online-syndroom. Lezen kost me steeds meer moeite. Soms duizelt het me. Het leven achter beeldschermen versnippert mijn oriëntatie: waar bevind ik me in tijd en ruimte?
Wat heb ik genoten van Douglas Rushkoff, de schrijver die in Tegenlicht uitlegde wat het doet met identiteit, nu we voortdurend online leven, en nu er zelden nog mentale afstand is, tussen jou en mij, doordat we onafgebroken reageren op elkaars sos-tekens.
Terwijl ik dat zo prettig vind, in relaties: dat ik je soms niet zie, dat je onnavolgbaar bent. Dat je onzichtbaar voor me bent, en dat ik je nooit kan kennen. Ik hou van de afstand tussen jou en mij, want het schept ruimte voor eigenheid, verlangen, en toenadering.
Dat wist Gabriel Garcia Marquez al in Liefde in tijden van cholera. In die roman wacht de hoofdpersoon zijn leven lang op de vrouw die hij begeert. Ze trouwt met een ander, maar hij wacht, en uiteindelijk krijgt hij haar, pas op hoge leeftijd. Helaas zit ik in deze blogs gevangen in een paar honderd woorden. Anders zou ik nu veel meer vertellen over de magische wereld van Marquez, waarin de tijd een totaal andere waarde vertegenwoordigde dan bij ons. Maar ja. Dit is de tijd, en wie schrijft ooit nog een boek, dat opent met de onsterfelijke zin: Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendía denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.