vrouwvlucht

Vrouwvlucht. Ik kan uren kijken naar de koolmeesjes in mijn achtertuintje; ze komen weer dichterbij nu het kouder wordt. De hele dag fladderen ze in de volière waar zich de pindakaas bevindt. Ze nemen een bad in het minivijvertje. Lijken te overleggen wie eerst, wie mag en wie wacht. Tegen de avond verdwijnen ze naar hun huisjes. Ze beleven niks spectaculairs, hoewel ik vaak hun alarmroep beluister, wanneer de buurtkat te dichtbij komt. Of wanneer de gaaien naderen.
Ik lijk in niets op die meesjes; ik ga het liefst alleen op pad. Ik zou met liefde elke dag iets nieuws voor mij alleen koken, en elke dag uitroepen hoe heerlijk toch, meissie. Ook museumbezoek: na het tripje naar Groningen bezocht ik onlangs de Kunsthal.
Reusachtige objecten van Joana Vasconcelos. Vaak met een mix van Portugese folklore en feminisme. Humor en kritiek. Een fauteuil bekleed met pillenstrips. Een stierenkop, ingepakt in bloedrood borduurwerk; wat wij dieren aan-doen… Een enorme revolver blijkt te bestaan uit zwarte telefoons die voortdurend nerveus rinkelen: kan ik zelf nog zonder telefoon? Nee. Voel ik me er vrij in…?
Ik neem de stellage op van de vrouw in Burka: een pop in veel gewaden wordt opgehesen tot hoog in de lucht en flikkert dan levenloos op de grond, met een knal waar omstanders van schrikken. Ik denk aan onthoofdingen, en aan vrouwen die verklaren dat zij zelf kiezen voor anonimiteit, dat ze vrij zijn in hun zwarte maskers. Even verderop word ik geraakt door de metershoge pumps, vernoemd naar Marilyn Monroe, die bij nader inzien gemaakt zijn van pannen en deksels – een vette verwijzing naar het eeuwige aanrecht (waar ook ik me trouwens prettig voel). Tot slot kun je in een draaimolen die je zelf bedient. Ik stap in en duw het gevaarte in beweging. Een verdieping hoger staat een man stil en kijkt geamuseerd. Op het moment dat ik voorbij gedraaid ben, begint hij met zijn telefoon te filmen. Zodra onze blikken elkaar weer kruisen, stopt hij. Voyeurisme, en ik onderga het gelaten. We filmen alles, laten alles opnemen, alles gaat online. Er hangt geen verklaring van de AVG-privacy regels bij de tentoonstelling. Een van de geneugten van museumbezoek is voor mij juist: het ongezien, heel stil, dwalen door ademruimte. Witte wanden, lange gangen, holle stappen. Het alleen ronddwalen, zonder verplicht praatje, is verkwikkend. Vrouwvlucht.
Toen ik gisteren een evenement bezocht van de Sector Transport en Logistiek, een minicongres voor vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs, stond er wèl een bordje bij de balie: wij maken beelden van deze bijeenkomst, indien u niet gefilmd wilt worden, kunt u dat hier aangeven. Tijdens het centrale programma dook één dame telkens weg achter een vel papier wanneer de cameraman bij haar rondliep en de lens op haar richtte. Ze viel op – doordat ze onzichtbaar wilde zijn.