Vrouwen die tongen

Toen mijn debuutroman in 2008 werd ingevoerd bij het Centraal Boekhuis, en dus ook bij bol.com, las ik het terug als de foutief gespelde titel: Vrouwen tongen.
Ik nam contact op met mijn uitgever om de misvatting snel te laten corrigeren. De titel zorgde vaker voor verwarring. Het werd bij Biblion bijvoorbeeld besproken door een mevrouw gespecialiseerd in lesbische literatuur. Misschien zocht ik de verwarring bewust op – Nou ja, een bestseller werd het boek natuurlijk niet. De originele cover had zo’n obscene dame voorop dat een lezer verklaarde: “Zelfs als ik het verhaal waardeer, wil ik dit niet op mijn nachtkastje.”
Een enorme inschattingsfout van de uitgever, die op zijn beurt juist van vrouwentongen hield. Maar ja, wat wil het publiek? Op allerlei manieren mocht ik het verhaal vervolgens steeds recht praten.
Dat het ging over een stadswijk met wonderlijke mensen. Over een Marokkaans meisje op de vlucht voor haar familie, vanwege eerwraak. En over een verwarde moeder, met een lief zoontje. En hoe allerlei grotestadsproblemen de revu passeerden.
Waar sloegen dan in hemelsnaam die vrouwentongen op? Nee, niet op de fossiele Sanseveria’s die achter vergeelde vitrages groeien. Een Marokkaanse kennis die het boek ooit las, herkende het beeld uit zijn jeugd: hoog joelende vrouwen op een feest. Van opwinding, vreugde of beroering.
Ik ben erg blij met deze nieuwe uitgave, die recht doet aan het originele verhaal; met dank aan fotograaf Paul Douw van der Krap, en Fred van Riemsdijk die de digitale bewerking verzorgde. Moge dit verhaal in nieuwe jas alsnog voor die beroering gaan zorgen, al was het in mijn hart.