Zeven, acht jaar. Ik speelde soms onder een wilg met bladeren als een moederrok, in de grienden van de wal; verderop, voorbij de Waterpoort, klonk het donkere tuffen van dieselschepen. Onder het takkenwerk verschanste ik me en deed ‘molenaar’. Mijn eigen plek, mijn eigen beroep. Iedereen had me kunnen zien; meisje in paarse broek met bretels, en lapjes op de knie, in een verwassen flanellen truitje. Met dikke brillenglazen ging ik, huppelend door het hoge gras, kletsend met onze herder Quinn. Ik maakte een wereld – voor niemand.
Zulke immense bomen heb ik steeds gezocht: verlaten plekken waar ik mijn verhaal bedacht en toetste aan mijn innerlijk kompas – een kosmos stil en puur, waar figuren als uit een schilderij van Chagall voorbij zweefden.
De wilg daar in de grienden… Deze website is die plek. Al schrijvend heb ik mijn netwerk van wortels geweven: sinds december 2006. Neem vooral een kijkje in het archief (rechts). Het is een doorlopende voorstelling van inmiddels honderden verhalen. En hoewel het hier ongerept en puur voelt, kan je als lezer altijd binnenvallen. Elke blog is voor iemand en niemand.
Ging het vroeger meer over de grote stad, over de psychologie van het alleen-leven. En moederschap. Of over specifieke projecten zoals het afhandelen van een schuldsanering… Welnu, de tijden zijn veranderd. Moeder is getrouwd, de twee prachtige zonen gaan hun eigen weg in nieuwe bedding. Het huis krijgt meer kamers, het hart klopt harder.
En zo blijkt de focus van onderwerpen te veranderen. Zoals de bedding waarin de rivier stroomt langzaam verplaatst. Zo traag dat je, na jaren, op een andere oever blijkt te staan. En je levensloop een stukje verschoven is.
De laatste tijd blog ik meer over moderne kunst, natuur, dierenwelzijn, muziek. Ik ben onlangs, als newbie, naar de opera – Così fan tutte – geweest. Poederwolken parfum, opbloezende gewaden in gangen, heren met hippe baardjes, glurende brillen, glitterjurken onder kalkoenhalzen – dat was het allemaal niet. De Nederlandse operabezoeker komt in spijkerbroek en sweater, tussen twee klussen door. Maar wat een mooie zang en muziek. De rest van de week werkte ik op rozen, die ik niet eens gekregen had.
En nu, na een zalig sabbatical vol cursussen en uitstapjes, begin ik weldra met een nieuwe baan. Dus welkom nieuwe lezers: iemand of niemand.
PS Vandaag ga ik bekomen van de drukke dienst bij de meldkamer gisteren. We hebben weer zoveel dieren gered. Een kat uit een gootsteenputje, een kraai uit een afzuigkap, een stervende zwaan, bibberende kuikentjes in een schoenendoos – de mens dumpt, schaamt, en redt.