Vijf jaar schrijven: de gestrande golf

Bijna vergeten te vieren: dit blog bestaat deze week vijf jaar. Nou ja… min of meer. Wanneer begon ik echt met bloggen. In december 2006, met dit stukje over een concert van Alex Roeka, dat ik met mijn oudste zoon bezocht. Daarna was het maandenlang stil. Op mijn website althans. In mijn privéleven niet. Oh, de drama’s zich daar afspeelden. Opera deed er niet voor onder. Maar het was te ingewikkeld voor de korte vorm online, die ik zo aangenaam en afgebakend vond. Dus ik zweeg en wachtte af. Ik vatte weer moed in mei 2007. Een keerpunt, in allerlei opzichten. Ook in literair opzicht: ik debuteerde in het vermaarde tijdschrift Hollands Maandblad, met meerdere verhalen. En meteen ook in het literaire magazine Lava. En zo nog wat, hier en daar. Een grote uitgever hing aan de telefoon… we maakten kennis… Ik stortte me op verhalen en… er werd een roman geboren… hoewel sommigen meenden dat ik geboren was voor het literaire essay… Enfin… de recensenten brandden hun vingers niet… tot nu toe lieten ze mijn werk ongemoeid. En misschien kon ik daardoor in stilte doorgaan… ongezien, ongecensureerd… Soms gênant… Soms te pijnlijk… De meeste stukjes van die eerste weken heb ik dan ook verwijderd. Gêne achteraf. Jeugdige overmoed. Dom gezwets. Maar de vorm, die paar regels in een klein frame… een miniatuurvenster op mijn wereld… daaraan raakte ik verslingerd. De  komende jubileumperiode zal ik af en toe iets uit het archief opdiepen; er staan best aardige verhaaltjes uit die eerste tijd online. Hier rechts ziet u een archief. Een soort uitdijend heelal wordt het zo langzamerhand… En we gaan gewoon door. Bij heel veel stukjes weet ik nog precies welke muziek ik draaide, wat ik die dag kookte, wie ik sprak, waar ik heenging. In vele stukjes herken ik de stemming van mijn hart; in gedachten gericht aan de grote liefde die ik tegen het lijf liep. Zijn gezicht, zijn stem, zijn gevoel, zijn grootse intimiteit, zijn gaven. Goh, 2007 was een goed jaar. Laat ik het toch maar als beginpunt aanhouden. Vijf jaar geleden. Vijf jaar alleen. Vijf jaar alles overnieuw. Vijf jaar emmers vol tranen en zakdoeken vol zoenen, schaterlachende tanden, knikkende knieën, bibberend hart, slapeloos gemoed, razende woorden, zoekende stem, sprakeloos genot, hartverscheurend afscheid, dolende liefde, gehecht als wier aan een steen, als mossels op een bank, als een gestrande golf, voor jou. Vijf jaar, heel veel Marinet.