The witty Mr. Gregory Page

Als verjaarskadootje trakteer ik vriendin A. op het concert van Gregory Page. Ooit speechte A. bij de presentatie van mijn eerste boek, en wanneer ik weer eens in een mopper-en-grom-stemming ben, tikt ze me op de vingers: “Denk erom, Marinet, ik was jouw eerste fan, toen niemand jouw boeken las, denk maar daaraan, voor later.” Zij kent veel jazzmusici maar deze zingende dichter nog niet. Vorige week bezochten we een balletvoorstelling, zodat haar lover moppert: “Ga je alweer met haar uit?” Tja, de liefde. Knellende schoenen…
Love is the perfect mix of heaven and hell, zingt Gregory Page. De liefde is een dagdroom die we zelf dromen – en wat ervan over blijft in de realiteit van sneeuw en regen en geldzorgen… ai… Maar zonder muziek ben ik nergens.
Ik draai de muziek van Gregory Page al een paar jaar, sinds ik hem zag bij VPRO’s Vrije Geluiden. Zijn teksten zijn ware gedichten, vol hommels en meisjes en zomerdagen; hij maakt een charmante, muzikale buiging naar de jaren ’20, en zijn onhandige levenshouding is cute. Page is nergens zo beroemd als in Nederland. Met verve vertelt hij hoe hij de afgelopen maanden langs cafeetjes in Australië zwierf, omdat hij zich had voorgenomen Ja te zeggen op alles. Zo trad hij op in de uitgestorven saloon van Dingo Creek…
In Nederland houden we van zijn stem, van zijn liedjes en van zijn humeur. Wat een performance. Op het podium praat hij de show aan elkaar met prachtige verhalen, de zaal lacht en wordt steeds vrolijker, hij vertelt zo witty dat het lijkt of we in een reizend muizentheater zijn beland. Toegift na toegift volgt, want, zegt hij: “I love it here, and I don’t want this evening ever to end, you?” Na afloop stapt hij stralend de loungebar van het theater in en signeert in opperbeste stemming cd na cd. Gregory, thank you so much.