“Ik wilde dat je perfect zou zijn. Daarom wilde ik je niet leren kennen, want ik wist dat ik dan je sores zou zien. En het bleek dat ik gelijk had.” Zo eindigt Joseph zijn liefdesbrief aan Hannah, die we hebben leren kennen als een lieve, warme vrouw vol goedgelovigheid. Maar die nu in de gevangenis zit. Nadat ze haar man heeft vermoord. Omdat hij glassscherven in haar duwde en haar daarna verkrachtte. Zodat ze onvruchtbaar zou zijn. En Joseph zelf zegt: “Ik ben geen aardige man. Niemand is veilig bij mij.” De meeste mensen mijden hem. Eén verkeerd woord en hij slaat je tot moes. Eén verkeerde beweging… en hij heeft zijn hond doodgetrapt. De rillingen lopen over mijn rug. In de film Tyrannosaur zie de ene na de andere gewelddadigheid tussen kennissen, vrienden, geliefden en familieleden. Vernedering op vernedering. Volgens Joseph kun je erop wachten dat een hond je dan uiteindelijk zal aanvallen. Iedereen valt iedereen ook zo’n beetje aan in Tyrannosaur; ik heb zitten huilen om de grappen tussen partners, de verwaarlozing van ouders naar hun kind, de spelletjes van mensen met hun huisdier. Maar wat heb ik ook genoten. Joseph mag dan een klootzak zijn, hij ontwikkelt zich toch tot een klootzak waar je compassie voor hebt. En Hannah is zo’n gelovig trutje dat taarten bakt, maar wat een eenzame, mishandelde, onteerde taarten – vol traanzout.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok