strandtaal

Ik heb een strandje gevonden waar Wiedes los mag. De hele dag. De hele zomer. Het is er niet al te druk. Maar op zo’n stralende zomerdag loopt het toch vol. Over het zand klinken stemmen ver. Dus ik kan fijn gesprekken meeluisteren. Nou ja, gesprekken… Wat opvalt: vooral vrouwen zijn voortdurend in de weer met de ander.
Pas op je rug.
Trek iets aan.
Je verbrandt.
Ik had het toch gezegd.
Smeer je in.
Doe het nou.
Niet bij het water.
Nee, hij mag niet los, hij doet raar tegen mensen.
Geef dat water eens.
Zei je wat?
En misschien verbeeld ik het me. Maar dan lijkt het soms alsof die anderen, meestal mannen of kinderen, een begerige blik in mijn richting werpen… want ik zit hier zo fijn alleen. Zo stil. Zo overbodig, zonder adviserende zinnen. Op mijn kleedje. Met slechts het hoognodige. Want de zon, ja, dat blijft oppassen.