Parched. Ik moest de betekenis opzoeken; uitgedroogd, verdord, ook wel: smachtend. Vanmorgen zag ik deze Indiase film in een superkoel L/V. Parched wordt aangeprezen als een typisch vrouwendrama; in een plattelandsdorp lijden vrouwen onder gedwongen huwelijken en vernederingen, waaronder verkrachting. Met elkaar delen de vrouwen hun geheimen en verlangens… en zoeken binnen hun beperkingen de weg naar buiten. Bam!
De film is zo kleurrijk en feestelijk… zo prachtig… De verhalen zijn hard, maar de film stuurt je naar huis met een hoofd vol vuurwerk en muziek.
Rani wordt stelselmatig geslagen door haar lompe echtgenoot, maar ze ontdekt tijdens een magische nacht het geluk van de lust, met een minnaar via een vriendin. Een andere vrouw is, zo zegt ze, ‘al 15 jaar niet meer aangeraakt’ nadat haar man verongelukte. Ze smacht, ook naar de borsten van haar vriendinnen. En dan is er hun vriendin Bijli, die de mannen gek maakt als danseres in het bordeel. Ze drijft de spot met haar klanten, maar is misschien eenzamer dan de getrouwde vrouwen… die haar bewonderen.
Ik liet mijn tranen de vrije loop en vroeg me af of mijn vriendinnen en ik hier zo anders zijn. Mijn vorige partner zocht zijn geluk in wijn, bier en feestgedruis elders. Een vriendin van me vrijt met mannen naast haar gelukkige huwelijk. Een andere vriendin leeft als een non en wacht op de Ware – en wat wacht zij lang… Weer een andere vriendin is te lief voor de wereld, de mannen van haar eigen leeftijd zoeken liever een jong ding; ook zij leeft al jaren alleen.
Welke man begrijpt wat we willen, en weten we dat zelf?
Laatst vroeg ik dat na de les aan een paar meiden, die me hun prille liefdesavonturen toevertrouwden. Toen ik doorvroeg: wat zij nu werkelijk verwachten van hun toekomstige partner, riepen ze – achttien jaar jong: ‘Maar mevrouw… Vrijheid natuurlijk. Hij moet me vrijlaten!!’
En dat heerlijke, onbeschrijflijke gevoel geeft Parched me mee: vrijheid, go go go, girl! Nu en nooit. Bam!
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
Beste Marinet, wat een magnifieke bespreking! Ik zag de film nadat ik hem tijden had genegeerd, pas gisteren. Genegeerd, omdat er zoveel van zijn, maar hun boodschap niet schijnt over te komen. Ik was al begonnen een recensie voor mijn Tijdlijn te schrijven, toen ik tijdens het Googlen naar de actrices, op jouw recensie stuitte. Als Hindoestaanse en romanschrijfster en (gewezen) journalist over multi-culti issues ben ik afkerig van, laten we zeggen, orientaalse beschouwingen. Maar wat jij schrijft, zó is het in mijn optiek ook: Universeel.
Je bekijkt het niet als een veraf etnisch probleem, waar je als Westerling boven staat, maar maakt de verbinding met je eigen leefwereld, precies zoals de maakster (volgens mij) heeft bedoeld. Ik zou willen dat de recensenten ook zo keken naar mijn ( en andere niet-blanke Nederlandse) romans, die dezelfde intentie uitdragen. Mag ik jouw recensie, met dit commentaar, delen op mijn Tijdlijn?
Beste Mala, dank voor je opmerkzaamheid. ☺
Uiteraard mag je deze blog delen met naamsvermelding. Dank!