Slangenburg

Ik logeerde in een kasteelhuis.
“Die zes deuren blijven gesloten, verder kun je overal komen,”
zei de huismeester verontschuldigend.
Nogal wat kamers dus met een geheim.
Stond niet op de website. Dat heb ik dan weer.
Tot hier moet men reizen voor stilte,
verdroogd kasteelgebak, en een stukje bos.
Gezelligheid maak je zelf.
De tv voluit, als een oude transistor, verwarming ook
Een goed bed, zeg.
De slaapkamer, enorme ramen, en vlakbij de enorme nacht.
Zwart-witte sterrendeken.
Natuurlijke stilte, zwaar als de loden lab
voor een röntgenfoto.
En dan die muren, uitreikend naar de hemel, als vragende handen.
Ik kon pas slapen toen ik het maanlicht langs de gordijnen liet
en alles kraakte; kozijnen, de lakens, mijn gewrichten
met droge ogen lag ik weer
zwarte spoken te verzinnen
In de ochtend straalde
de zon naar binnen
volop vrede
(in dit deel van de wereld dan)
de stilte een zonnebad
en de zes lege kamers tot zwijgen
gebracht