septembergeluk

Het is bijna een jaar geleden.
Ik schuif het voor me uit, naar een datum die beter schikt. Vorig jaar kwam erg ongelegen. Ik had eerst nog zoveel te vieren. Plezier, schoon schip en lei, mijn eigen groene gras, en de grote schoonmaak. Dit onderwerp – jij – rust als een ijsberg in de nacht, doodstil, en ik steven er gestaag op af.
Die ochtend voelt als gisteren, zo gaat dat met gebeurtenissen die de tijd omkeren. Op zaterdag 19 september wandelde ik langs nazomerbloesems, bezorgde een taart bij iemand die twee jaar getrouwd was, en kocht bloemen. Om precies te zijn: een paar takken oranje lantaarntjes. Ik herinner me joelende kinderen, mijn oude sjokkende hond en ik, en dat intense gevoel van septembergeluk.
Tijdens het gerommel in mijn keuken met deegroller en bloem, merkte ik hoe je in me tolde, als een draaikolk die me meezoog; de omgekeerde levensloop, van slot naar start, en slechts één zin herhaalde je in mij: Ik ben hopeloos tekortgeschoten als jouw vader. Op dat moment wist nog niemand van je dood, maar ik wel.
Intuïtie beweegt zich op een ander kanaal.
Diezelfde intuïtie vertelt me dat we nog niet klaar zijn. Tussen jou en mij ligt een hele berg appels waarvan een aantal moet worden geschild. Maar ik kom er nu niet aan toe. Omdat het zich nog niet laat vertellen. Voor een verhaal heb je volgens mij tijdverdichting nodig – en die is er niet.
Bovendien heb ik zin in andere dingen. Ik zit al te vaak met mijn hoofd naar de aarde. Toch noemde iemand me onlangs ‘een spelend, vrij kind’. Dat is een compliment en opeens herinnerde ik me het versje in mijn poezie-album. Je beschreef jezelf als een spelend kind, in dat fraaie boek, gekregen van Ernest, onze gekke kapper; hij maakte dit album met de hand voor mijn 6e verjaardag, met geborduurde kaft en gebonden met naald en draad. Het staat in mijn kast. Boordevol handgeschreven liedjes van lieve volwassenen om me heen. En van jou.