schapenvet of reuzel

Mijn zoon heeft op school de themaweek ‘Lentekriebels’. Ik doe alsof ik van niks weet, en hij legt uit, dat het heeft te maken met verliefdheid en lente. Veel jonge dieren, begrijp je? En hij vertelt verder: het heeft ook te maken met het zonnescherm in zijn klas; de een wil het omlaag, voor de koelte. En de ander wil het omhoog, voor de zon. De een wil koelte en rust, de ander zoekt warmte en opwinding. Oké, knik ik, zo zou je lentekriebels ook kunnen samenvatten. Daarna bezochten we de kinderboerderij. Heel veel bruine lammetjes lagen te knikkebollen in geurig hooi. De moeders aten driftig uit hun trog en ik klauwde mijn vingers in hun diepe vacht. Een verzorger kwam erbij staan en doceerde: wrijf maar flink in die schapenvachten en je handen zullen genezen van elk kloofje of wondje. ‘Schapenvet,’ zei ze triomfantelijk, en ze toonde haar weliswaar oude, maar gave handen. Schapenvet of onbewerkte reuzel, van de slagerij. De beste crème die er is. Dus, mevrouw, kluif nog maar eens diep met uw handen, de schapen vinden het ook fijn. Ja, dat zie ik. Maar ik keerde me om en ging naar de varkens. Twee mollige zeugen lagen in hun kot zwanger te zijn. Ik hou van varkens, van hun fantastische ruwe borstelvacht, van hun lompe geknor, hun lieve onhandelbaarheid, ik weet dat ze soms agressief kunnen zijn, en ook die eigenschap waardeer ik in hen; zelfbehoud neemt soms nu eenmaal vreemde vormen aan. Toch zal ik niet snel weer een varken in huis halen; ooit kocht ik op een braderie een biggetje, en in een mum van tijd groeide het op tot een lijvig hangbuikzwijn, dat zo uitbundig in de achtertuin scheet, dat mijn hele woonwijk opeens vol nieuwe vliegensoorten zat. Ik zal nooit het gezicht van een overbuurvrouw vergeten, die over de balkonreling hing en meekeek hoe het misliep. En elke middag schudde ze zwaarder met haar hoofd, terwijl het zwijn groter en groter groeide…