reisziek

Ik heb de laatste tijd de zaken tot in detail geordend. Van kookboeken op het rekje tot kleding op kleur. Fotoalbums. Fotolijstjes. Duizenden foto’s, waarvan je inmiddels de meeste personen en situaties kent. Je keek mee, en je zei dat het goed was, en ook: dat het nog beter gaat worden. En we zwegen, of in ieder geval keken we elkaar een tijdlang aan. En schoten in de lach, omdat we weer hetzelfde droegen. Kleding. Stijl. Enfin. Orde. Ik ging weer door; ik had immers ook het vluchtnummer en de vertrektijd en zelfs de gate. Zo wandelde ik met mijn hondje door het weiland, en ja, plotsklaps vloog je langs. Tijd en route klopten dus. Als een zilveren meeuwtje aan de einder, zo schoof je langs mijn stad, op weg naar je verre vakantie, met een ander lief, en eigen leed. En ik turf, maar dit jaar zal het kleurrijk zijn, de streepjes die ik zet. De dagen, de weeknummers, de tijd die wij sprakeloos zijn, stil van elkaar. Hoe ik je mis. Hoe dit in feite fictie is: alles wat ik schrijf. Want niemand ziet ons op een feestje, nergens komen wij samen aan. Maar dat is deel van dit verhaal. Dat steevast liefde heet. Het allereerste woord.