We zitten nu ongeveer een maand thuis: en, hoe gaat het in deze intelligente lockdown? Nou, eigenlijk prima. In mijn omgeving zijn geen zieken. Ons dagelijks leven is niet ingrijpend veranderd, hoewel de puber opeens a l t ij d thuis is en hoewel we elkaar met z’n drieën voortdurend overal in huis tegenkomen.
Ja, ik mis bezigheden buiten de deur. Concertbezoek, bioscoop, uit eten. Het blijkt ook moeilijk om de discipline op te brengen voor mijn cursus Italiaans, om maar wat te noemen. En de maandelijkse moondance is al een paar keer uitgevallen – gelukkig zijn er andere mogelijkheden om met vrouwen uit te wisselen. Ik grijp sneller de telefoon om te bellen, soms met beeld erbij. En ik duik nog meer op mijn interesses: vegetarisch koken maar dan superlekker (een peuleschil met een kookboek als SIMPEL van Ottolenghi). En natuurlijk vogels kijken. De stilte op straat en in het park is zalig. Hoor die vogels! Ik lees veel meer in de krant – elke dag op de mat – want nieuwsanalyses prikkelen meer dan de nieuwtjes die in zwermen over het web gaan. Ook pluis ik meer in de boeken. Momenteel is dat PS van Jet Steinz. Een bloemlezing van 150 brieven door de eeuwen heen, prachtig geordend op thema, en telkens voorzien van een uitgebreide uitleg en plaatsing in de tijd. Briefwisselingen zijn altijd intiem en bijzonder, helaas sterven ze uit, of misschien komen ze door de coronacrisis juist terug. In een brief kun je dingen toevertrouwen die in het echt de keuring net niet zouden doorstaan. Je kunt je gedachten vrijelijk delen met de geest van de ontvanger… die het zal laten bezinken, want het mooie van brieven is dat ze zo langzaam gaan… het duurt sowieso al een tijdje voordat je er één geschreven hebt. Vervolgens vliegt hij met de post door het land… enkele dagen later worden jouw hersenspinsels pas op een andere plek in de wereld gelezen… de vertraging geeft een zekere veiligheid, vind ik… alsof de factor tijd zorgt voor een zachte gloed over de dingen. Alles gaat zo vlug vlug via whatsapp of andere digitale kanalen. Hup, fotootje delen, hup, smiley erbij, hup duim omhoog, hup oh schattig, hup ja met mij wel jij ook?, hup hup hup. Alsmaar snel en gladjes. En wie leest de whatsapp-geschiedenis van een jaar geleden nog terug? Nee, dan je schoenendozen met brieven. Ik heb alles bewaard. Van de liefde die ver ging en verging. Kaartjes van vriendinnen. Wie wat bewaart…
PS Laat je een reactie achter? Bijvoorbeeld over jouw corona-gemoed, wat je mist of waarvan je dubbel geniet? Vind ik leuk 🙂
Het zinnetje dat bij mij opkomt in het lezen van je blog is ‘een pas op de plaats.’ Door de hele situatie van de Corona-crisis voel ik mij ‘gedwongen’ om stil te staan bij mezelf. En dan is de vraag: stilstand of transitie? Een proces dat niet zo makkelijk is. Confronterend. Vrees en hoop. Kracht en kwetsbaarheid. Ying en Yang. Ik worstel en heb mij voorgenomen om weer boven te komen…