postiljon d’amour

De lente is laat. Al weken probeert een duivenpaartje mijn balkon te gaan bewonen. Telkens landen ze hier opnieuw, en telkens verjaag ik hen. Het zijn lachduifjes, die gniffelend in een hoekje huizen. Ze zijn zo mooi wit. En zo verliefd. Vanmorgen trof ik ze onder het tafeltje, hij bovenop haar, ik zag alleen nog haar kopje uit zijn borst steken, nieuwsgierig gluurden ze naar mij, alsof ik iets ongepasts deed, en juist niet zij, met die kraaloogjes, this lovecouple. Ik joeg ze weg, en ging uit wandelen, en dronk koffie bij een ander lovecouple; vandaag 34 jaar getrouwd, lief en leed, bijzonder en warm. Ik heb ze in mijn hart gesloten, en toen ik thuiskwam, luttele uren later, bleek dat mijn duivenpaar intussen druk was met het bouwen van hun nest. Een spontane kraakactie; opeens lag daar een bedje van takjes, in de hoek onder het bistrotafeltje. Hi hi hi… maar geen spoor van mijn tortelduifjes…
In de film Amour, door de pers verkozen tot beste film van 2012, is een witte duif geen postiljon d’amour maar voorbode van de naderende dood. Het dier vliegt via een luchtsluis van een Parijse binnenplaats het appartement binnen van de hoogbejaarde George en Anne. De vrouw krijgt een beroerte en raakt langzaam in verval. De man verzorgt haar tot het laatste moment. Liefde, in een wereldstad waar niemand oog heeft voor de microkosmos van zo’n echtpaar. Hun dochter is in shock over de achteruitgang van haar artistieke, muzikale moeder. Ze beklaagt zich, maar handelt eigenlijk ook niet. De echtgenoot is een lieve mopperaar, met een hinkend loopje dat een turbulent leven verraadt. De duif trippelt rond in hun halletje. De man verjaagt het beest. Een tijd later herhaalt zich dit tafereel. Opnieuw huppelt de duif kalmpjes door hun entree. De man pakt zijn mantel en drijft het makke beest in een hoek, zwiept zijn jas over de vogel, en voilá, einde duif. Een recensent in de krant legde me uit dat het een vooruitwijzing is naar de volgende scène; de man beëindigt het leven van zijn gillende, kermende vrouw, door een kussen op haar hoofd te drukken. Einde.