“Lieve schat, mensen willen voeling met succes. Met andere succesvolle mensen. Niet met losers. Kijk eens in je vriendenkring,” zei Kaj. “Hoeveel van je dierbaren gebruiken drugs of zijn werkeloos?”
Heel weinig, moest ik bekennen, want ja: ik had juist allerlei problematische contacten achter me gelaten, om verder te kunnen.
“Voilá,” zei Kaj. “En nu dacht je dat mensen het fijn vinden om met jou om te gaan? Misschien sturen ze een kaartje, om bij te kletsen ja, nadat de citytrips zijn geboekt, plus niet te vergeten de bbq, het zeilfeest, de kloostertuin, de spirituele yoga-sit-in, en de high tea aan zee.” Hij hield stil, om te zien hoe het landde. Zijn reality check.
En inderdaad, ik zocht paniekerig in mijn geheugen naar voorbeelden van sterke, leuke vrouwen in een faillissement. Als positief rolmodel, zeg maar. Kwam helaas niet verder dan de geknakte bloemen Silvia Kristel en Patty Brard bijvoorbeeld. Niet bepaald dames die me boeddhistische kalmte brengen. ’t Zijn toch van die Heleen van Royen-types, die je in een kitscherige spelshow ziet; geflipt, en nog steeds zonnebankbruin. En Patty Brard… hangt die dweil niet rond op de duikplank van SBS6? Oude schulden… dat heb je dus aan je rampzalige manier van leven te danken… borderline gedrag… plakken aan foute mannen… blindelings hopen op betere tijden die nooit komen…
“Juist,” vervolgde Kaj. “En jij. Wat is jouw reisdoel. Want leuk ben je… hooguit in een paar blogs, in de boekenkast, en binnenkort wellicht in een column bij Radio Rijnmond. Leuk: dat duurt een paar minuten, als een orgastische kriebel hier of daar. Leuk, dat is een berichtje in de krant, of een bosje bloemen.”
Kortom, zo bedoelde hij, met zijn gebruikelijke strengheid: wat ga je doen, want leuk, dat is niks. Wat een vreselijk woord. Hoe was de film? Leuk. Hoe was je dag? Leuk. Hoe vind je je studie? Leuk. Hoe gaat het met je huwelijk? Leuk. Hoe is je seksleven? Leuk. En hoe was jouw week?
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
Hardhandig type, die Kaj.
Hij heeft gelijk waar het de mensen betreft die nog geloven in hun eigen succesverhaal. Maar niet iedereen zit zo in elkaar. Gelukkig maar.
Ik heb vele succesvolle mensen ontmoet, en de leukste waren diegenen die helemaal niet bezig waren met hun succes, maar met de inhoud van hun werk. Mensen die voortdurend een virtuele duimstok in hun achterzak meedragen om te meten hoe dicht zij bij de succesvolle mensen kunnen komen op het feestje, in de kroeg, in de schouwburg, op het werk… hoe er naar hen wordt gekeken, wat er intussen elders gebeurt, of ze wel worden genoemd, of ze wel bestaan… strontvervelend, toch?