Ik heb echt wel gedacht aan Osama Bin Laden. Terwijl ik door het park banjerde. Echt wel. Dat ik louter het groen bespreek, wil niet zeggen dat ik niet verder kijk. Ik lees ook kranten. Ik luister naar Radio 1, de hele dag. En ik volg de berichten op internet. Heus wel. Maar goed. Het was dus bij de jonge eendjes. Osama Bin Laden en jonge eendjes staan ver van elkaar af. Maar misschien gaat het uiteindelijk allemaal over hetzelfde. Leven of dood. Ik telde de eendjes en vroeg me af of Bin Laden deze traditie kende; eendjes tellen. Is dat een typisch Hollands gebruik? Ik keek naar de waakzame eendemoeder en telde. Acht pluizebolletjes. Zo te zien net uit hun ei, want werkelijk niet veel groter dan mijn pink. Ze zweefden op het water, druk happend naar muggen en zaadjes. Druk in de weer met eten, groeien, leven. Rondom moeder en bolletjes klonk dat zachte, monotone gepiep van acht kleine bolletjes. Tegen het eind van de dag zou ik ze weer tellen. Eens zien hoe slim reigers en ratten dit jaar zijn. Ik vroeg me ook af. Wat telde de moeder van Bin Laden, toen ze met hem op stap ging, 54 jaar geleden? Een belachelijk Hollands gebruik: eendjes voeren en jonge eendjes tellen. En wanneer was het dat Bin Laden van een succesvolle student aan een universiteit in Engeland veranderde in een ‘vrijheidsstrijder’. Acht pasgeboren eendjes. Vliegend over het water, op jacht naar groeivoer. Opeens zag ik weer de mensen uit de Twin Towers springen, op 11 september 2001, toen mijn eigen zoon nog amper een jaar was. Al die mensen. Pluisjes. Vliegend naar vrede.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok