Rondje kringloop. Daar kaapte ik weckpotten mee, en ik stuitte op Het boek Dina. Een bekroonde roman (alsof dat wat uitmaakt…) uit 1989, van de Noorse schrijver Herbjorg Wassmo; nu 0,75 cent. Literatuur voor een prikkie, als je bedenkt dat auteurs jaren aan een boek werken voordat het gepubliceerd wordt. En dan ligt het boek in de winkel, waar het na drie maanden de doorlooptijd heeft bereikt en verdwijnt naar de ramsj… ongezien en ongelezen blijf je, als zwoegende auteur, met je bitterzoete droom.
Ik kijk naar de heks op de cover en lees op de achterflap dat Dina een even weerzinwekkende als betoverende en verwoestend sensuele vrouw is.
Toe maar, als dat geen ellende belooft. Dina heeft de dood van onder anderen haar moeder veroorzaakt- niet uit slechtheid, eerder door het noodlot. Ik word nieuwsgierig naar Dina, en besluit dat dit mijn zomerboek wordt, in plaats van het zoveelste kleurboek met Mandala’s. Alsof vrouwen voorbestemd waren om plaatjes te kleuren…
Gelukkig las ik bij een facebook-vriendin dat het volle maan is: een uitgelezen moment om je stenen op te laden. En dat je een kan water in de volle maan kunt zetten en deze ’s nachts laten staan. De volgende morgen drink je dit water… gevormd door de aantrekkende kracht van de volle maan. En vliegen maar op die bezem!
Oké, na een lange fietstocht door het verkoelende Bergse Bos plant ik me op mijn balkonnetje van 1 bij 2 met de volgende attributen;
Kaarsjes van een vriendin.
Beschilderde strandstenen uit Kreta.
Mijn bol Oranje Calciet, die al ruim 15 jaar met me meereist.
Een stenen hartje, gekregen van een vriendinneke.
Nog een hartje, van zoutkristal, ooit gekregen van een vriendje.
Onder de tomatenplant zet ik de koker met as van Wiedes, omringd door salieblaadjes.
Twee kannen water.
En minder romantisch: Deet – tegen de invasie van muggen.
Hoe het afloopt met Dina ga ik lezen. Gewoon onder een boom, want Rotterdam is ’s zomers prachtig met schaduwrijke pleinen en parken.
En wat voel ik me verkwikt nu ik bij het ontbijt mijn behekste watertje heb genuttigd.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
“Alsof vrouwen voorbestemd waren om plaatjes te kleuren…” – heerlijk!!
Ik hou het voorlopig bij sapjes, nu ik een uiterst dure slowjuicer gekocht heb….. cheers!
Vanessa
Nou vooruit… Fruitsapjes hebben ook speciale krachten! Proost!
Tsja … Net als je vorige blog reist de vraag hoe ik hier als man op wil reageren. De drive om te reageren is er nadrukkelijk. De woorden nog niet. Althans, niet meer dan hetgeen ik hier schrijf. Misschien is het wel het meest passende om te genieten van je taal en het vrouwelijke te bewonderen. Dat doe ik. Volgens de tantra is het leven het meest ‘rijk’ wanneer mannen het mannelijke omarmen en vrouwen het vrouwelijke. Hoe dat er dan uit ziet? Het is een kwestie van be-oefenen. Leren van elkaar en van de wijsheid in de schepping. Of hoe je dat ook noemt. We are pilgrims on our way.
Prachtig, John, ik voel dat ook helemaal zo, met mannelijke en vrouwelijke energie. Dankje.
En in jouw geval kan een vraag heel goed (mee)reizen. 🙂
Ja zeker, maar die escape vond ik te makkelijk voor deze schrijffout. Soms bluf ik mij er uit, soms een Mea Culpa. De vraag die voortdurend met ons mee reist : wat is op dit moment het meest passend?
Rijzen of reizen… ik denk meteen aan gistend brooddeeg.
Wijden en weiden… ook zo’n lastige.
In jouw geval reizen er heel wat vragen mee, vermoed ik, en dat duurt nog wel effe.
Ja …. en weer een schrijffout. Een vraag rijst en reist niet
Ik heb dit boek ook! In de kast. En gelezen, hoewel zo lang geleden dat ik het niet meer herinner. Volgens mij vond ik hem goed. Een lekkere dikke pil, daar hield ik van toen ik nog tijd vond om te lezen. Er kwamen ook nog 2 boeken na, geloof ik, maar daar kwam ik niet meer door.
… toen je nog tijd vond om te lezen…? 🙁
Ik heb de andere delen ook, ik vond ze geweldig!
Heet je dochter naar deze heldin?
Het heeft ons wel op een idee gebracht…alleen hebben we er een h achter geplakt. Onze Dinah heet niet alleen Dinah, ze is een Dinah. Maar dat kan ook gerelateerd worden aan de Dina uit Rozemarijntje van W.G van der Hulst 😉 Ik ben benieuwd wat je van het boek Dina vindt.
Mijn dierbaarste vondst van de laatste tijd is ‘De gouden roos’, literaire herinneringen van Konstantin Paustovskij. Het is zo’n mooi uitgegeven deeltje uit de privé-domein reeks van De Arbeiderspers. Het stond als ‘winkeldochter’ (ook al zo’n woord!) verweesd op een bovenste plank te staan, in een ‘gewone’ boekhandel. Omdat het boek uit 1987, ik vond de derde druk uit 1997, niet meer in het in het huidige prijzensysteem was terug te vinden, kreeg ik het van de boekhandelaar mee voor een, zeg maar, vooroorlogse prijs.
Ik las het voor het eerst tijdens een zomervakantie begin jaren negentig bij mijn ouders. In Drenthe was het toen net zo warm als nu in het hele land. Het boek – eigenlijk het restant bij zes delen autobiografie: ‘Een geschiedenis van een leven’ – is gemaakt uit het achtergebleven goudstof uit de werkplaats van de schrijver (de fraaie metafoor is niet van mij hoor). Maar hij klopt klopt precies; het is prachtig.
Ook onlangs is er nog een boek van Paustovskij uitgekomen met goud in de titel: ‘Goudzand’. Ik vraag me nu wel af of dit niet – deels – overlapt met mijn ontdekking?
Met andere woorden: ook met een goed boek onder een boom op een schaduwrijk plein in Amsterdam, Rotterdam, of waar dan ook, is het heel goed opladen. (Hè hè).
Haha, punt gemaakt, hoor. Dankje.
Ik ga achter de titel die je noemt aan.
Soms zijn literaire voorkeuren zo persoonlijk… of toevallig…