Nog 9 maanden

9 maanden. Het klinkt als een zwangerschap. Wordt het een jongetje of een meisje. Nee, een schone lei, helemaal voor mij, helemaal zelf verdiend. Iedereen heeft drie jaar lang mogen meelezen, gratis en voor nop, en over 9 maanden is het klaar. Over tot de orde van de dag. Een andere orde, een nieuwe weg. Misschien ga ik nog een studie doen – dat wordt dan de vierde. Misschien ga ik de muren in mijn huis witten. Mijn balkonnetje laten uitbloeien tot tropische tuin. Ik weet het nog niet. Mijn wereld is niet ingestort maar mijn perspectief wel drastisch veranderd; mijn beleving van vriendschappen is in de centrifuge geweest, de manier waarop ik stappen zet, activiteiten organiseer en onderneem; alles heeft op scherp gestaan, en hier en daar heb ik nieuwe grenzen aangebracht. Iemand zei laatst: jij hebt een feestje van je sanering gemaakt. Ja, zo lijkt het voor de buitenstaander, maar voor een deel was het puur overlevingsstrategie. Ik volgde een studie, onderging een operatie in het ziekenhuis, mocht een paar keer met mensen mee naar het buitenland, maakte een manuscript, en een andere is in wording met de blogs over dit onderwerp –
Maar ik heb wat zitten piekeren. Tjonge jonge. Sommige activiteiten leken gezellig, en zakten als een plumpudding in. Misschien bezweken ze onder mijn verlangen naar zaken die altijd blijven. Dat praatclubje voor lotgenoten bijvoorbeeld. Gedoofd als een nachtkaars; zat ik hier op mijn vrije zondagmiddag, als gastvrije theetante met verse taartjes. En iedereen liet verstek gaan. Er ging direct een alarmbel bij me af, want dàt heb ik eerder meegemaakt; mijn feestjes liggen blijkbaar net uit de route.
Ach, uiteindelijk draait de wereld inderdaad altijd door, en dat is een gruwelijke boodschap voor mensen die nu in de goot zitten, op een illegaal vluchtelingenschip, of in een slopende ziekte. Maar zo is het.