Nog 18 dagen

Wat een prachtig interview bij de VPRO met Paul Frissen, over zijn boek Het geheim van de laatste staat. De politieke statements rolden uit zijn mond, zoals: een transparante staat kan niet zonder geheimen. Geheimen gedijen in traagheid, daarom moeten geheime diensten het hebben van hun lange – slome – adem. Maar ook: een mens heeft recht op duisternis, en op verwerpelijke gedachten. Ik ben voor dat recht op duisternis en hoewel ik zo open lijk (bloggerdeblog), koester ik de waarden van auteur Frissen. Verwerpelijke gedachten – de een blubbert ze op Twitter, de ander in de kroeg. Ik roer ermee in de pan of maak er teksten van: kunst lijkt me dé uitlaatklep voor het onbegrijpelijke.
Dan terug naar mijn aanstaande vrijheid en, nee mooi niet, mijn geheimen. Over 18 dagen spreek ik u weer. Na 42 maanden op het financiële speelbord weet ik dat je blut en blut hebt. Immers, ik kon alsnog een studie voltooien en ging altijd met de auto op pad. Ik heb meer mensen dan ooit bezocht en mocht mee naar Portugal en Kreta. Nou, verder heb ik wederdiensten en vrijwilligerswerk gedaan, maar ook steeds goede doelen gesteund, en biologisch boodschappen gedaan. Ik heb integer gehandeld, denk ik, maar ben heus boerenslim. 😉
Maar toch was er constante schrik, een dagelijkse rem op alles. Dat moet wel met een weekbudget waar je koude rillingen van krijgt. Dus pas op, ga weg, wees alert, hou je mond. En ik kan mooi kletsen, na bijna vier jaar houtje-bijten ren ik naar Ikea voor spulletjes; spenderen is heerlijk! Maar ben je vanbinnen leeg, dan blijft het een dooie boel. Geld is waardeloos zonder inbreng van mensen, en rijkdom groeit gestaag wanneer je deelt. Maar wie is zo nobel om echt te willen delen?
Oh ja, ik heb tot in mijn botten de kou gevoeld van failliete relaties. En gezinnen zijn soms bankroet. Er gaat niets boven een veilig, warm nest waar je kunt ontdekken wie je bent. Maar dat gebeurt misschien juist in schade en schande… en soms met geluk dat je de juiste mensen op het juiste moment treft. En wat ik vurig hoop: dat ik het op een dag kan teruggeven. Op het juiste moment, aan degene die het dan nodig heeft. Want als je er voor een ander kunt zijn… da’s onbetaalbaar.