De Spaanse film Solas gaat over het onvermogen tussen ouder en kind. De een zegt: over de liefde. De ander zegt: over familiepijn. Geen kind komt vermoedelijk ongeschonden uit de bovenstebeste pogingen van jonge ouders om een mens groot te brengen. In Solas zien we een milde moeder, een woedende dochter, een tirannieke vader. Daarnaast verschijnt een oude, eenzame buurman en zijn brommende herdershond. Ik stel me voor dat het scenario een toneelstuk was; er is eenheid van tijd, plaats en handeling: het drama speelt zich af rond het armetierige appartementje van de alcoholistische dochter. Ze is getraumatiseerd door de jeugd met de vader, werkt als schoonmaakster, vergokt haar geld. Blijkt dan ook nog zwanger te zijn van een goedkope lover die ze af en toe pijpt. Seks als een koud kunstje.
Doordat ze zwanger is, moet de dochter beginnen te kiezen. Wel of geen abortus? Haar oude moeder erbij betrekken of niet? Zich verzoenen met de vader of niet? En tot slot: de malle buurman in huis toelaten voor een kop koffie. Of niet. De film toont de verscheurdheid van de dochter maar krijgt een prachtig slot, zo warm en bitter en toch zonnig. Dankzij die knorrige buurman met zijn hond, en zijn ongelofelijk praktische oplossingen. Ik was in tranen, oké, ik geef toe dat ik visueel gemakkelijk te strikken ben; snel in tranen, snel in gejuich, snel gelukkig. Ik ben als een kind zo blij. Solas laat natuurlijk zien: hoe onmogelijk het is om beschadigde familieverhoudingen te herstellen. Maar ook: hoeveel kansen een mens krijgt om een nieuw leven te beginnen. Waarvan akte.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok