Ik heb gehakt gekocht en ballen gedraaid, met paneermeel van oud brood (onze oma’s wisten veel). Mijn lievelingszanger Gregory Page klonk uit de ghettoblaster in mijn keukentje, en ondertussen vroeg ik me af: waarom eindigt het altijd met eten. Gaat het over geld, dan gaat het over eten. Terwijl ik lege boterhamzakjes spaar, jampotten bewaar, enveloppen knip uit papier, zeepjes tussen mijn truien verstop, snotjes uit de ogen van Wiedes peuter – hoe dan ook, de dag draait om eten. De bonusaanbieding, de hamsterweken, het toffe eethuis, de budgetrecepten, de afhaalinitiatieven, de gaarkeuken, de voedselbank – waar ik overigens voor ben afgewezen: U bent niet arm genoeg, en nog wat: u mag alleen via een erkende hulpverleningsinstantie worden aangemeld.
Nog meer hulp; mijn zoon kreeg een standaardcontrole op school, van het centrum voor Jeugd en Gezin. Alles goed, knul? Gewicht goed. Ogen, oren en teennagels goed. Thuis alles goed?
Braaf vertelde hij van onze kink in de kabel – de ballen gehakt, zeg maar.
De wijkverpleegkundige gaf goede raad, en een folder, vol internet-adressen. Mijn zoon luisterde beleefd, en zei toen met een glimlach: “Bedankt, maar wij hebben onze handen vol aan hulp, en het is thuis heel gezellig.”
Kanjer van een zoon, 100% puber, met een dosis stoer-doen. Dus de laatste keer dat hij huilde was niet vanwege ons geklungel hier. Het was toen we wegvlogen van een Grieks eiland, afgelopen zomer. Onder ons slonk de zee tot een staalplaat vol zilveren deukjes. Wij stegen naar de hemeltop en de tranen stroomden over zijn wangen. Want huilen doe je vanwege geluk. Die zoute ballen hier, met al het broodkruim dat door de keuken stuift, da’s juist lachen.
Dit gaat over echte rijkdom … ☺️