Kom je van een retraite. In een klooster, idyllisch gelegen in de duinen van Noord-Holland. Helemaal Zen. Of helemaal Jezus. Drie dagen in stilte. Een groot geluk. Levensvraag besproken, gewerkt aan nieuwe stapjes, fijne vooruitzichten. Goh, wat komen er veel verrassingen uit de doos van Pandora. Wat duurt het leven lekker lang (soms). Er is nog wat tijd – zo lijkt het – om keuzes bij te stellen. Of gewoon een volgende zijweg in te slaan.
Ga je naar je werk. Weer voor de klas. Het gebouw is een wirwar van leerlingen, in trappenhuizen, toiletruimtes, kantines, lokalen, gangen, wachtruimtes. Overal is rumoer, overal klinkt gedoe. Verontwaardiging, lol, drukte, bezwaren, ja maar, huh, wat nou?!
Mijn eerste lessen na een paar weken, want ik was ook nog even in het ziekenhuis.
Mevrouw, waarom zet u me op afwezig. Ik was toch op school, u kunt dit niet zomaar doen.
Mevrouw, waarom moet ik uw les volgen. U stresst mij. Wat moet ik hier. Wat doet u nu.
Wat zegt die vrouw.
Wat moeten we doen.
Mogen we eerder weg.
De leiding: kan ik je even spreken, er zijn een paar leerlingen die zich gediscrimineerd voelen.
Oh? Vreemd, want ze vertrokken zonder toestemming halverwege mijn les, dus ik heb ze op afwezig moeten zetten, want anders krijgen we gedoe met de inspectie, weet je. Wat heb ik trouwens gezegd dat discriminerend was?
Eh…… ik heb het opgeschreven, hier staat het: …poep…
Poep?
Ja.
Ik moet lachen. Hoe erg kun je iets uit de context halen en vervormen.
Ik wou dat er bij ons meer gelachen werd. Om woorden zoals poep.
Welkom terug in Rotterdam-Zuid, MBO-4 Gezondheidszorg.
De foto maakte ik in het klooster bij een plek die je uitkoos als inspiratie voor je levensvraag. Deze foto gaat voor mij over thuiskomen. Thuiskomen in gezellige drukte, warmte, hartelijke grappen en een gulle lach. Thuiskomen in je eigen verhaal, in je eigen verlangens. Ik ben nog steeds onderweg… en kom steeds meer thuis.
Heerlijk Marinet,schrijven -lezen – zijn of ik naast je sta, Bel binnenkort.
Die foto heeft iets geheimzinnigs…. die school dan weer helemaal niet… dikke knuffel van me!
(kort berichtje, ‘kga terug verderhaken…. 😉 )
Haken is ultra-vredig vergeleken bij lesgeven. 😉
Mooi weer Marinet! Ik kan het niet anders zeggen. Groet!
NT2 gaat vast makkelijker
Dat heeft weer zijn eigen hobbels, maar op dit moment: ja 😉
Wat zegt die vrouw? Wel een goede boektitel, vind ik. Mooie dag!
Welke titel bedoel je?
Bij NT2 kan je heel makkelijk uitleggen wat discriminatie is……. maar het omvormen van woorden, moet je daar niet te serieus nemen. En halverwege de les weggaan…. Mijn NT2 leerlingen – overwegende jonge vluchtelingen zonder paps en mams in het land worden doodgegooid met zorgafspraken. Ik moet hun identiteit als ‘scholier’ of ‘student’ flink versterken. Dat kan jij denk ik ook wel Marinet.
Ja, ik heb jarenlang in het veld van NT2 gewerkt. Had weer andere uitdagingen… ook veel oorlogstrauma’s bij jongeren toen gezien… maar ook veel veerkracht en motivatie om iets te bereiken in Nederland.