mijn olifantenpaadjes

Mensen zeggen: “Jij boft maar. Want je krijgt van alles kado, je hebt het beter dan vroeger.” Ik krijg inderdaad veel. Van bekenden en onbekenden. Zakken kleding, een aai over mijn bol, complimenten voor heldenmoed, ansichtkaartjes, en een vakantie naar de zon. Ik leer in deze periode veel over de wetten van geven en nemen.
Want ik kreeg ook een bewindvoerder die mijn stappen controleert. Die me wekelijks om kopieën vraagt van mijn doen en laten: bankafschriften, bonnetjes, salarisstrook. In de schoot geworpen: piepklein budget, waarvan je geen onderbroek koopt, noch tropisch fruit, geen dagje uit, geen schoenen, en vooral geen rampen. Laat er in vredesnaam niks kapotgaan tot februari 2016.
Oh ja, wat ik verder gratis ontving: de verdwijning van enkele vriendinnen, die als schaduwen uit mijn leven vergleden. Dan mag uiteraard niet onvermeld blijven: de serene stilte vanuit mijn familie. Daarnaast ben ik trotse eigenaar van een dosis creativiteit om van tientjes per week mijn gezin te bestieren. Zonder alimentatie (lang verhaal). Met die tientjes creëer ik de schijn van plezier en controle. Middels eigen gebakken zoet, veel groente en fruit, en eindeloos bewaren van kliekjes.
Kortom, ik ben inderdaad een bofferd met veel geluk! Ik bedacht een overlevingsstrategie door de situatie te herkaderen: niks arm, ik zal bewijzen dat er rijkdom in deze ballingschap schuilt. Dus ik ben gewoon handig in het verzinnen van zijsporen: olifantenpaadjes. Dat zijn de alternatieve weggetjes, ingesleten in het grasveld, om de route af te snijden. Ik hou van zulke paadjes. Zo wil ik lopen, en zo doe ik het voortaan. Trouwens, net als olifanten heb ik een grandioos geheugen. Dus je hoort me nog wel eens tetteren.