mijn collega’s en ik over liefde

Gaan de gesprekken in de docentenkamer over de vloedgolf in Australië? Welnee. Bespreken wij de waanzinnig groeiende economie van China? De teruglopende populariteit van president Obama? Maken wij ons druk om de plannen van de regering Rutte? Geen seconde. Wel struikelen wij over onze woorden als het gaat over onze privé-avonturen, ook wel geheten De Liefde. De meerderheid in het team is gescheiden of alleenstaand. Een Turkse man is getrouwd en gaat al jaren vreemd. Dit vindt hij de normaalste zaak van de wereld. Laaiende discussies in de lunchpauze! Maar wat valt er te zeggen over liefde, in tijden van cholera, en Mexicaanse griep. “Echte liefde is belangeloos,” stelt Karin, die jarenlang vergeefs geknokt heeft voor haar Latin Lover (die uiteindelijk koos voor een jongere rivale). Ik opper dat echte liefde niet bestaat, omdat onze doelen veelal niet zo nobel zijn als we doen voorkomen. Dunya, een jonge Turkse docente, momenteel zwanger, zegt dat zij vooral gelooft in trouwe liefde. Zij weet zeker dat haar man niet vreemdgaat, mede doordat haar regels zo duidelijk zijn, en haar karakter zo boeiend. Tinie, een gescheiden Hindoestaanse juf, zegt dat de liefde haar vooral moe maakte, en ze zweert dat ze nooit meer ‘dat gezeik met een man wil’. Zij maakt tegenwoordig lange reizen in onbekende gezelschappen, en daar voelt ze zich gelukkig bij. En dan is er nog onze secretaresse, die de ene week helemaal in love is met haar partner, en de andere week half in scheiding ligt. Vandaag hebben we het over een vieze, oude man, die het – in zijn ijdele hoop – met jonge meisjes doet. Wie weet, is ook dat een vorm van liefde. We zwijgen enige tijd. En daarna eten we een pak roze koeken, overgebleven van de laatste vergadering.