meer mindful

Sinds januari volg ik twee opleidingen via mijn werk. De eerste is de basisopleiding Systemisch Werken; in vijf weekends leren we de theorie van familieopstellingen, en we leren zelf opstellingen te begeleiden. Ik maakte kennis met deze werkvorm in 2011 tijdens een workshop familie-opstellingen. Het bracht me inzichten op een verstild niveau, zoals je naar een spiegelglad meer kijkt, terwijl onder water van alles beweegt. Maar je hoeft niets te doen, de stromen in het water weten zelf de weg; dus je laat de dingen, zoals ze zijn. Ik hou van dit verstilde. Mijn behoefte aan stilte is immens (een luidruchtig woord). Sommigen zullen het met verbazing lezen, omdat ze mij kennen met druk gebabbel en wild maaien met mijn armen terwijl ik een verhaal vertel. En toch stort ik na mijn werk vaak om acht uur mijn bed in. Gesloopt. Ik omschreef mezelf eens als een kwetsbaar ecologisch systeem; onder de oppervlakte stroomt van alles dat ik ruimte en plek heb te geven… indrukken, inspiratie, denksporen, zijweggetjes, associaties…
En daar haakt de tweede cursus die ik doe, Mindfulness, mooi op aan. De lessen vinden plaats in Djoj, op een steenworp afstand van mijn huis. Djoj is een hip centrum voor trainingen in meditatie, lichaamswerk, dans, etc. Dat is grappig, want lang geleden was het een wijkgebouwtje voor het consultatieburo. Ik kwam er op een eerste controle met mijn baby, die 22 jaar later elke avond staat te zingen in de musical Soldaat van Oranje.
Tja, over zijsporen gesproken. Van eerste pufje tot eerste carrièresprong. We komen uit een creatief geslacht, en dat gaat ver terug. Er zitten zoveel levens tussen, dat ik dat maar even laat – tot een volgende familieopstelling.
Dus terug naar hier en nu. Daar gaat Mindfulness over. Hoe blijf je kalm en deemoedig in het moment. Bijvoorbeeld door korte zitmeditaties. Of door een dagelijkse handeling met al je zintuigen uit te voeren; probeer maar eens je tanden te poetsen terwijl je concentreert op geur, smaak, voelen, zien, bewegen, horen. Je voelt je bijna weer een klein kind, dat de eerste stapjes langs de tafel zet. Is dat de reden dat kinderen zo van kleuren hielden? Fijn krassen binnen de lijntjes, terwijl je opgaat in je eigen kleurenwereld… zoals het jongetje Erik in het schilderij aan de muur verdween, in het Klein Insectenboek van Godfried Bomans. Ik doe mee. Ben effe weg, en kleur nog een tijdje door (dankjewel Josephine voor de prachtige potloden, die me op weg hielpen).