Het probleem met theater is dat ik theater zie. Ook bij Bonheur. Acteurs spreken teksten uit en kanaliseren op kunstzinnige wijze menselijke drama’s. Saai. Bij Bonheur is Medea een gewone, ietwat verwarde vrouw die gewoon, ietwat verward, haar kinderen ombrengt. Ze doet het onvoorstelbare, zegt men. Zo onvoorstelbaar is dat blijkbaar niet. Ik vermoed dat we ons dat zelfs bijzonder goed kunnen indenken; omdat elke moeder haar kind dagelijks een paar keer ombrengt. Met een degelijke opvoeding. Waarin je als degelijk kind leert dat normaal al gek genoeg is. Gedraag je. Kop dicht. Niet zeiken. Waarom? Omdat ik het zeg.
Medea