Welke dingen bepalen jouw identiteit? Zit dat in overtuigingen, in activiteiten of in zielsenergie? En vind je het belangrijk dat men dat ziet, of zie jij jezelf voldoende? Een kijkje in mijn drukke week…
Zo bezocht ik de Efteling, ja ja, het was weer zo’n dag. Ik kon van de ene naar de andere achtbaan zonder wachtrijen. Een paar dagen later zag ik de documentaire Maria by Callas, die nu in de bioscoop draait. Ooit las ik een biografie over haar, want mijn moeder verzamelde boeken over beroemdheden als Callas en Marilyn Monroe. Ook logeerde ik twee keer op het vroegere jacht van Callas, in de City Marina Haven van Rotterdam; daar heeft oud-journalist Wim Post twee luxe schepen van zowel Callas als Onassis gerestaureerd, en hij beheert deze als luxueuze B&B. Probeer er eens te logeren; meestal zit hij volgeboekt, vooral met internationale sterren en toeristen uit China of Japan. Mijn eerste nacht op de Azulon van Callas was in 2014, toen Wim Post me het aanbood tijdens het saneringstraject. De tweede keer was tijdens mijn huwelijksnacht, een paar weken geleden. Hoe wonderlijk kan het leven gaan…
In de documentaire zag ik beide jachten trouwens in gebruik – fantastisch, daar heb ik geslapen! Verder bevat de film veel interviews met Callas, en alleen maar originele beelden uit haar leven – indrukwekkend, aangrijpend. Een leven als een opera.
De volgende dag moest ik naar Italiaanse les (boven de pizzeria waar het elftal van Feijenoord vaak eet). De docente, van oorsprong Italiaanse, werkte hier ooit in de bediening, en studeerde Italiaanse taal- en letterkunde. Tijdens de les klinken de prachtige vocalen van het Italiaans door het piepkleine lokaaltje. Ik geniet van deze taal, en trouwens: ik geniet ook van het feit dat mijn talenknobbel weer gevoed wordt. Had ik dit maar eerder gedaan! Moeiteloos pik ik de grammatica op, onthoud rijtjes, moeilijke medeklinkers, en noem maar op.
Tot slot van deze bomvolle week ontving ik gisteren een klankschaalsessie. Ik besloot dit te doen, omdat ik heb gemerkt dat ik zeer auditief ben ingesteld; ik hoor een muis tussen de muren trippelen op een kilometer afstand, ik schrik op van slaande deuren een blok verderop – kortom, mijn lichaam riep al jaren: Marinet, doe iets voor je auditieve zenuwen. Een schot in de roos. Wat een sensatie om de trillingen van klankschalen op je ruggengraat te voelen, of langs je benen, vanwaar het zich door je lichaam verspreidt als de rimpelingen op een vijver. Heerlijk! Al snel leek het of ik mijn lichaam verliet… en op heel andere plekken kwam… ik zag een groot wit landhuis aan zee, in een lang vervlogen tijd… ik zweefde tussen kolossale bomen in de mist… Na afloop ging ik in slowmotion op de fiets naar huis. De werkelijkheid – stadscentrum vol verkeersopstoppingen – leek zo betrekkelijk. Eenmaal thuis kookte ik een vegetarisch menu voor mezelf: tempé in pittige saus met paksoi, salade van zeewier en wortel, salade van taugé met spinazie, en bruine rijst. Ik keek naar een aflevering van Klem en deed nog wat administratie. Is dit het dan?
Nee. Ik bezoek ook een paar keer per week de sportschool en train met een groep vrouwen zodat we niet dichtgroeien – die vrouwen, allemaal 60-70+, doen dit al jaren en sloten mij meteen in hun hart met een warm welkom, hoe mooi is dat. Al deze dingen doe ik week in, week uit.
Vorige week hadden we een groot feest voor John, die 60 werd, zo vlak na onze bruiloft. Mijn maandelijkse Moondance-begeleider Thea Lucia Klinefelter, verzorgde de muziek; we dansten tot na middernacht.
Tussendoor voeder ik vaak de koolmeesjes die aan mijn keukenraam tikken waar ik blijf.
Waarom vertel ik dit allemaal… waarom prop ik het in één blog…
Weet je, een van de stereotiepe beelden over het huwelijk is: pas op dat een man je leven niet overneemt, dat je jezelf niet verliest, want voor je het weet, ben je niemand meer, of hooguit de vrouw van. Ja, ik ben de vrouw van. Ja, hij is de man van. Weet je, de maatschappij zit vol met uitgeholde beelden over hoe kwalijk of benauwend een huwelijk zou kunnen zijn. Ja, daar zijn we allemaal deel van, en velen van ons kennen de pijn van een mislukte relatie van binnenuit. En dan opeens zegt iemand tegen me: waar sta jij op dit moment, en neem jij wel je ruimte in en doe jij wel genoeg voor jezelf?
Ik ben er even stil van. Door welke bril kijkt iemand naar me? En moet ik daar überhaupt iets mee? Neem ik voldoende ruimte in en heb ik voldoende eigen identiteit?
Het antwoord is: ja. Net als op 13 september – mijn trouwdag – een bijzondere datum voor mij (wat maar een enkeling weet). Het antwoord is volmondig ja. Meer dan ooit doe ik de dingen die ik wil en die mij definiëren. En dat is volledig te danken aan mezelf, Marinet by Haitsma. 😀