Maanziek

Voor het eerst bezoek ik een vrouwencirkel die tijdens de volle maan danst. De docente vraagt: wat brengt je hier.
Tja, gewoon, zin in dansen, in vrouwenkracht en in maanlicht.
Er wordt instemmend geglimlacht.
De een wil hier ‘een proces voortzetten’, de ander wil juist van alles loslaten. Weer iemand anders vertelt dat het maandansen haar vorige keer zo blij maakte.
We starten met een aantal rituelen, waaronder het aanroepen van de vier windrichtingen. De juf zingt zo prachtig dat ik meteen sta te beven op mijn voeten. Er volgen nog wat verwelkomingen en wensen, en we zingen een lied over vrouwen met een stem.
Ik denk aan een kennis die wantrouwig grinnikte toen ik vertelde over dit moondancing. “Zeker allemaal van die vage types?”
Zij heeft vast haar eigen gelijk. En ik vind het helemaal prima. Laat ons lekker vaag zijn vanavond.
De juf gaat door met aanroepen en danken van de windrichtingen. Elk contact met een natuurgeest wordt afgesloten met zachte stem: ‘hey hey.’
Wij antwoorden in koor: hey hey.
Er zijn 13 volle manen in een jaar. Deze maand gaat het over het uitspreken van jouw waarheid. Wat roept dit bij je op?
Ik vertel dat dit op allerlei manieren voor mij speelt; in hoeverre kan ik leven naar mijn innerlijke waarheid? Is het altijd verstandig om te vertellen wat ik als waar beschouw? Dacht het niet… Welke dingen nemen we voor waar aan, en kan het misschien ook heel anders in elkaar steken? En oh ja… ik werk aan een nieuw verhaal… dit kost tijd, weet ik, ook om de vorm te vinden die het verhaal vraagt. Wat wil het verhaal, en welke waarheid laat ik klinken? Elk verhaal heeft mooie en lelijke kanten…. hoe ga ik dit vormgeven?
Nou, dat is heel wat.
We sluiten de kring af en zij loopt naar de mengtafel. Als een ware dj mengt ze plaatjes aan elkaar. Van melodieus wiegend tot opzwepend. Een melancholieke fado wordt afgewisseld met keiharde techno. We krijgen hier en daar een aanwijzing, maar verder mogen we helemaal zelf weten ‘welk verhaal ons lichaam vanavond wil vertellen’.
Een vrouw is in tranen. Een andere vrouw gaat erbij zitten vanwege rugklachten. Sommige vrouwen dansen in zichzelf gekeerd, een ander loopt stralend door de ruimte.
Bij een grimmige zwarte beat moedigt de docent ons aan om onze stem te gebruiken. Oe! Aah! Wooo! Ik krijg de slappe lach en ben verrast over het ritme en de kracht in me. Stiekem ben ik ook blij dat niemand ons ziet; het lokaal is geblindeerd en de ramen zitten dicht. Gelukkig maar, want na de warming up gaan we uitzinnig tekeer, wapperen met onze handen, stampen op de vloer, joelen en gieren. Ja, langzaamaan veranderen we in echte maanvrouwen, die zonder een woord weten wat te doen op een avond als deze.
Ik weet niet hoelang ik heb gedanst. Ik zweet, en mijn voetzolen zijn zwart van de stoffige vloer. De schemering valt in, en de juf stuurt de muziek naar een ander tempo; we eindigen met stromend water en traag getrommel. Een aantal vrouwen valt op de grond en rolt zich op. Een lichte gêne houdt me tegen. Laat me hier maar staan als een boom, wie weet landt er een vleermuis of een uiltje in mijn haar.
We ronden af met het bedanken van de maan. Ik spreek vanuit mijn hart: “Ik ben zo blij dat ik mijn diepste waarheid ken, en dat ik vanuit mijn heel eigen, diepste waarheid mag leven, en dat dat me zoveel licht brengt.”
Ik kijk de kring rond en vraag: is het altijd zo leuk?
De andere vrouwen lachen. Ja, zeker!
Tot bij de volgende volle maan dan, dames. En ik schuier naar mijn autootje… de nacht tegemoet…