lusthof

Bij Kinderboerderij De Wilgenhof werd dit jaar een lapje grond omgetoverd tot akker. Vanaf het voorjaar zag ik de eenvoud van de aarde; spit het om, doe er zaadjes in, plaats een vogelverschrikker, spreek vriendelijke woorden, en laat met rust. Vooral dat laatste vinden mensen ontzettend moeilijk: l a t e n. Toch was na de zomer de oogst rijk. Opeens veranderde De Wilgenhof in een lusthof. Huizenhoge zonnebloemen markeerden de paden. Daartussen staken diverse groenten hun snoet uit de grond. Hier prei, daar kool. Rijen tomaten, aardappels, bietjes, courgette, paprika’s. Ik vroeg wanneer ik de groente kon kopen?
De beheerder, bekend met geiten, kipjes en kalkoen, vertelde honderduit. Hij was geen aardappeleter, maar zie, deze nam hij trots mee naar huis. Ervaren als een keuterboer somde hij de successen op. De stadsarmoede bracht groentezaadjes naar De Wilgenhof, en nu was er elke week voedsel, hoewel de gemeentelijke landbouwingenieurs na inspectie beweerden: deze Rotterdamse-havenklei wordt echt helemaal nooit niks niet. “Nou, mooi wel,” besloot de beheerder triomfantelijk.
Ik liep nog even binnen bij Bea en Truus, twee jonge varkens. Truus kwam knorrend op me af. Ze duwde haar schijf-snuit tegen mijn arm. Ik aaide de schilferige rug. Een varken is geen aaidier, maar wat een kroeldier. Truus duwde tegen mijn been, en ik moffelde mijn hand in haar oor. Ze staakte het knorren. Ik kriebelde haar oorschelp, de harde rand van het oor, het hoekje binnenin, en niet te vergeten het kuiltje erachter, warm en moffelig. Truus smakte oorverdovend in de stille stal. Ze droomde minutenlang onder mijn hand weg, met toegeknepen ogen. Ik wilde hier blijven en nog wat samen kletsen, want Truus bood meer luisterend oor dan veel mensendieren – die we daarentegen nooit opeten.