Zaterdagavond. De stad puilt uit van bezoekers, autoverkeer, rumoer aan de Maas. Ik tuf met mijn karretje over de brug, op weg naar literair cafe Tjechov. Een oude vriend nodigde me uit om ook iets voor te lezen. Er is een festival rondom het cafe gaande. Het vindt plaats op Katendrecht: gerenoveerd, vernieuwd, opgelapt. Zodat de mensen het hip vinden om daar te wonen, daar waar vroeger voornamelijk hoeren, hoerenlopers, drugsdealers en tattoo-artiesten huisden. Katendrecht was de zelfkant. Nu is het trendy. Tegelijkertijd viert Rotterdam de Wereld Havendagen. Ik beland van de ene opstopping in de andere. Mijn arme hondje zit al gauw hyperventilerend op de achterbank. Maar in cafe Tjechov vinden we betrekkelijke rust. Planken vol boeken. Uitbater Arie van der Ent, tevens schrijver en vertaler van Russische literatuur, zegt: “Je krijgt een cappuccino, en als je wilt een plekje in mijn talkshow.” Ik kijk mee naar het koffieapparaat; het fabriceren van de opgeklopte melk neemt minuten in beslag. Ik pluis de boekenwand uit. Er staan veel titels die Van der Ent heeft vertaald. Bij het podium speelt een flatscreen tv zwijgend een film van Laurel & Hardy. Ondertussen begint mijn oude vriend Montie, tevens Avondkapper, met zijn voordracht. Hij speelt liedjes en zingt. En hij wenkt. Ik ga het podium op met het eerste boek Vrouwentongen, en het tweede boek Memo’s aan een niet-bestaand lief. Ik kijk de zaak rond. Mensen kletsen en pimpelen met elkaar. Niemand hoort wat ik zeg. Ik vertel heel vrolijk: wat er bijzonder is aan dit tweede boek. En ik begin glimlachend voor te lezen. En ik weet weer waarom ik festivals mijd. En waarom ik bruggen, die uitpuilen van toeristen, plus hun auto’s, mijd. En waarom ik nooit ’s nachts door het stadscentrum ga. Ik lees woorden voor uit de proloog. Het klinkt eigenaardig in deze ruimte. Mijn liefde, die in elk woord zit, tenminste, dat dacht ik, klinkt vreemd. Misschien is de liefde uit de woorden weg, nu alles zwart op wit staat. En na afloop vraagt een meisje: hoe heette je ook weer?

literatuur op Katendrecht

Berichtnavigatie


2 gedachten over “literatuur op Katendrecht

  1. Jouw woorden hebben stilte nodig om gehoord te worden. Dit stukje klonk net als een drukke bijeenkomst waarbij opeens iemand roept ‘Stil allemaal! Luister!’ waarna iedereen zweeg om te horen wat de stem op de radio te melden had. In oorlogstijd ging dat soms zo.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *