Ik zie je bij DWDD en ik kijk met kromme tenen. Niet vanwege jou, juist niet. Maar door je ontwapenende aanwezigheid vallen er gênante stiltes in het gesprek. Adembenemend. Dat ben je. En je zegt in je nieuwe voorstelling een ode te brengen aan de prutser die erkent dat ‘ie niks kan, durft of bereikt. In dat geval: ik vind je de meesterprutser.
Lieve Wim Helsen,