Reacties op het tweede boek… Memo’s aan een niet-bestaand lief
BIBLION: “… Haar tweede boek beschrijft opnieuw erg goed kleurrijke mensen en hun leefwereld, zoals de egoïstische ouders in hun jaren ’70 wereld en de Einzelgänger Kaj in zijn uitkijkpost. Het fragmentarische verhaal weerspiegelt ook goed de toestand van de vertelster.”
Recensie in literair magazine INKT:
“Meeslepend plakboek van jeugdherinneringen… in een typerende, puntige stijl… met een vernieuwend hoog aantal illustraties… (…) Het verhaal evolueert, net als de woordkeus; de toon wordt harder, de emoties en twijfels groeien… Door de brieven leert de hoofdpersoon zichzelf steeds beter kennen, en de lezer groeit met haar mee, daar zorgt schrijfster Haitsma knap voor. En omdat je zo één op één met de hoofdpersoon meebeweegt, groeien in je hoofd ook dezelfde vragen. Het duurt tot in het slotwoord, door Kaj geschreven, voordat je daar enigszins antwoord op krijgt…”
“Ik ben lyrisch over je boek. Een liefdesverhaal zonder concessies, echt zoals vrouwen het voelen en willen. Bovendien ook een heel oprecht en waar portret van je familie, zonder een woord te liegen, en je doet niemand hier onrecht mee, integendeel. Prachtig!”
S.v.C.
Ha,
Met plezier heb ik je boek gekocht én gelezen. Ik vond het een mooi boek wat soms moeilijk te lezen was eer ik het werkelijk begreep. De pijnpunten beschrijf je rauw en dat raakte mij wel natuurlijk ook doordat ik al eea van je wist. Nu was het compacter in een boek en komt het harder binnen. Je levensles in beeld en op schrift! Je mág er zíjn! De groei in jou spat ervan af en dat doet me enorm deugd. Ga zo verder met iedereen die je dierbaar is.
Warme lieve groet, es
Ik las twee boeken waarvan ik niet zeker weet of je er het woord ‘literatuur’ aan kunt hangen. Het gaat om Memo’s aan een niet-bestaand lief en Aan barrels. De auteurs, Marinet Haitsma en Harry Vaandrager, hanteren allebei een verschillend register – Haitsma is ‘gevoelig’, Vaandrager probeert de harde jongen uit te beelden.
Toch vond ik de boeken op elkaar lijken, en niet alleen omdat ze allebei (voornamelijk) bestaan uit monologen en omdat ze het, eh, lichamelijk-psychische niet schuwen.
Lees verder bij Chrétien Breukers
Tijdens saunaweekend in jullie boek begonnen.. Mooi! Rauw.. en raak. Knap hoe je zulke thema’s kunt verwoorden zonder therapeutisch te worden 😉 De tekeningen geven ‘rust’, integreren de beeldflarden die het verhaal oproept. Een juweeltje 🙂
Ellen E. (30-10-11)
Lieve schrijfster,
Wat kan je de dingen toch goed uitdrukken. Gevoelens die ik bij mezelf maar vaag kan voelen weet jij te vangen in schitterende en gruwelijke woorden. Ik heb je memo’s nu 2 keer gelezen en ben onder de indruk. Weliswaar heb ik een totaal tegengestelde, overbeschermde jeugd gehad, maar ik voel veel hetzelfde als jij. De meeste lezers zullen dat wel hebben want het is me inmiddels wel duidelijk dat iedereen z’n angsten en pijnen heeft. Dat jij het kan verwoorden vind ik heel knap. Ik hoop dat je nog heel lang doorschrijft.
Jeanette (23-10-11)
Ik heb je boek uit. Het was erg leuk om te lezen. Knap geschreven, verrassend, met mooie zinnen en aparte eindzinnen. Ik lees een boek nooit 2x dan vind ik het niet spannend meer, maar deze korte verhalen zijn zo verrassend dat ik je boek nu voor een 2e keer aan het lezen ben. Dat moet voor jou het grootste compliment zijn dat je van mij kunt krijgen. Ga zo door Marinet en ik kijk uit naar je 3e boek. Ook de tekeningen erbij zijn heel bijzonder.
Anneke (23-10-2011)
Voor de tweede keer in 2 dagen het prachtige, onthutsende, droevige, voor mij herkenbare boek van een jeugdvriendin aan het lezen: Memo’s aan een niet-bestaand lief. Complimenten, Marinet. Echt een aanrader.
Lies (22-10-2011)
Een half uur geleden las ik de laatste bladzij van Memo’s aan een niet-bestaand lief, bladerde weer terug, proefde, heet dat niet de afdronk bij goede wijnen? Ik vond het het meest persoonlijke boek dat ik in heel lange tijd heb gelezen. De stijl van de memo’s, de korte erupties van herinneringen en gevoelens werkten voor mij heel goed. Terwijl je de hoofdpersoon steeds meer leert kennen, vooral in haar kwetsbaarheid, werd ze mij ook steeds sympathieker. Ik zal wel geen uitzondering zijn, dus veralgemeniseer ik – je zet wat je leest af tegen wat je zelf hebt beleefd, hoe je zelf in soortgelijke omstandigheden handelde of zou handelen. Hoe je eigen leven parallellen vertoont, of juist anders is. Ook dat maakt het lezen waardevol. Ik ga dus iedereen aanraden je boek te lezen. En wat er ook gebeurt aan aandacht in de media, trek je er niets van aan. Ook de boeken van grote literatuurprijswinnaars belanden soms in een donker hoekje. Jouw schrijverschap staat er los van en ik ben daarom blij met de voor jou en voor mij positieve opdracht die je in mijn exemplaar schreef. Ga vooral door!
Kees (21-10-2011)
Heb je boek gelezen en was wel onder de indruk. Jezus, wat een klerezooi beschrijf je! De hoofdpersoon heet toevallig ook Marinet, dus ik vermoed dat het boek autobiografische kanten heeft. Ik hoop wel dat je voor het literaire effect lekker hebt overdreven. Dat het in werkelijkheid minder erg was, bedoel ik. Knap vond ik de stijl: dat hapsnapperige dat bij memo’s past. Het boek is ook mysterieus. Als lezer ben je erg nieuwsgierig of de geadresseerde nou bestaat of niet. Kortom: je mag trots zijn op resultaat van de inhoud. Daarnaast is het boek mooi uitgevoerd. De tekeningen zijn vaak ontroerend. Groet, liefs, succes! Tjark
Tjark (20-10-2011)
Recensie – www.leestafel.info/boeken/7886-memos-aan-een-niet-bestaand-lief (08-10-2011)
Hi, ik dacht dat er een open pagina was voor reacties. Of ben ik de eerste? Nou ja, sowieso niet de eerste want er stond al een bericht van ‘Leestafel’. Daar staat dat het boek iets ongemakkelijks heeft, wat je het gevoel geeft op plaatsen mee te kijken waar je niet kijken wilt. Dat is waar, maar dat heb ik bij meer schrijvers. Om maar wat noemen te noemen: Wolkers en iemand had het al eerder over Bukowski. Het is mooi geschreven. Ging er ‘makkelijk’ doorheen, ook als het me iets te poëtisch werd. Voor mij persoonlijk geldt dat ik een boek goed vind als ik tijdens het lezen niet merk of het buiten snikheet is terwijl het over sneeuw gaat of ijskoud wanneer het over een hittegolf gaat. Nu was het iets moeilijker hierop te beoordelen want de zon scheen en het was koud, maar Marinet, dat vergat ik tijdens het lezen. Dus het is een goed boek! Nu genoeg over het weer. Het verhaal raakte me. Geef toe lieve niet al te jonge lezer/essen. Wie heeft niet een of meer zeer ongemakkelijke liefde(s) gehad waar je beetje kromme tenen bij krijgt als je er aan terugdenkt, omdat je er toch zelf ook bij was. Wie van jullie komt uit een echt leuk gezin. Ik ken in mijn hele omgeving één ‘gezonde’ familie waarvan ik zeker weet dat er geen verborgen lagen zijn. Da’s ’t leven en de liefde nu eenmaal ook, beetje ongemakkelijk soms. Wie wil er dan geen memo schrijven aan een niet-bestaand lief?
Mirjam Huffener (16-10-2011)