lege handen

Soms vind ik tijdens wandelingen met de hond verloren voorwerpen. Ik neem weleens iets mee naar huis. Geen bierdoppen of lege blikjes. Het moeten kleine dingen zijn. Klein, achteloos, en intrigerend: een kinderslofje, of een plastic speeltje. Piepkleine babyschoentjes die van een voet vielen uit de buggy. Een knuffelbeest met hangoren dat in een struik is gevallen. Een dode mol, met roze hamerklauwtjes uit zijn zwarte vacht.
Vandaag lag dit vogelnestje op het pad. Uit een boom gewaaid. Zo rond en knus, je zag het gezin bijna voor je. Ik tilde het nestje op dat precies in de palm van mijn hand paste, net als andere zaken die ik kwetsbaar noem; liefde, vrijheid, intimiteit, plezier, mijn gedachten, en wat ook in mijn hand ligt is de vraag: komt het ooit nog goed. Zal het ooit worden zoals het was? Maar hoe was het daarvoor, was het toen al evenmin intact? Is het überhaupt ooit goed geweest? Waar is het begin, het begin van vredige dagen en kleurige vogels die met hun vleugels uitzwermen over de wereld, vol plannen en een driftig kloppend hart dat breken kan. Waar is het begin.
Ik weet nog waar dat tussen jou en mij was; die keer dat ik me ontzettend schaamde over iets dat ik je vertelde. En toen stelde je een vraag, en in je ogen las ik een pauze. Die pauze was een belofte naar mij. Ik weet zeker dat dat ons begin was, het was mei 2007, en sindsdien zijn we vaak een nieuwe weg ingeslagen. Dus liefde heeft ook te maken met: we lijden verliezen, we rommelen van dag tot dag door, het komt nooit meer helemaal goed, en eigenlijk is hoop de volgende illusie, maar misschien kunnen we leven met: goed genoeg. En in ieder geval blijven we elkaar nabij. Want in de lente zal die boom langs het pad weer vol zitten met nestjes. En dan ga ik je dat vertellen.