Borderline Times, geschreven door de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter, gaat over de gedesoriënteerde stand van de maatschappij: momenteel. De Wachter stelt dat we leven in een borderline-tijdperk, en hij ontleedt de wereld aan de hand van de diagnostische criteria voor deze persoonlijkheidsstoornis;
1. Verlatingsangst
2. Instabiele en intense relaties
3. Onaangepaste agressie
4. Identiteitsstoornissen
5. Affectlabiliteit
6. Impulsiviteit
7. Voorbijgaande, stressgebonden paranoïde/dissociatiesymptomen
8. Automutilatie en suïcidaliteit
9. Zinloosheid en leegte
Wat een ontzettend boeiend boek. De Wachter stelt een harde diagnose; wij zijn allen ziek of op zijn minst ziekelijk. Wij leiden een dubbelleven op Facebook, zijn afhankelijk van het verslavend effect van het aantal ‘likes’, de nieuwe generatie krijgt problemen met langdurige liefde die gewend was om afwezig en onzichtbaar voor elkaar te zijn; liefhebben heeft namelijk alles te maken met het verdragen van iemands afwezigheid, terwijl we leven in een permanente overdosis van informatie over onze vrienden: updates, tweets, sms’jes, What’sApps, foto’s, filmpjes, muziekjes, gebeurtenissen, werkelijk àlles zetten we online, waardoor we de ‘Vreemde Ander’ nog nauwelijks kunnen laten toenaderen, we zitten er immers constant al bovenop… Dit gaat gepaard met een zoektocht naar alsmaar nieuwe kicks in bizarre vakanties, maar ook in onze wegwerprelaties (we ruilen de een voor de ander in), onze kale seks, ons grote gevoel van leegte, het wegvallen van een stevige basis waarop we kunnen terugveren. We zouden weer moeten leren om een beetje dit en een beetje dat; het leven is geen euforische lovestory, geen opera noch wereldreis… Waarom raken wij onze identiteit kwijt… Wij hebben elke kerkelijke band verlaten, wij groeien niet meer op in een sociale inbedding, wij worden duizelig van alle keuzes die we moeten maken, en ai… volgens De Wachter ligt de kunst van het leven in omgaan met de ambivalentie: soms is het fijn, soms heel wat minder, en onze baan is soms maar zozo, en ons succes reikt hooguit tot een fotolijstje. Kortom: god, leer ons weer een beetje ongelukkig kunnen zijn…
Ok Marinet nog een leestip dan: Identiteit van Paul Verhaeghe… Het is interessant, de diagnose van wat er mis is in onze cultuur wordt steeds duidelijker.
god, leer ons weer een beetje ongelukkig zijn …. Dit roept bij mij op: God, help ons te verdragen dat we leven in een wereld die onvolmaakt is, die imperfect is en dat wij onvolmaakt zijn. Help mij te verdragen dat ik onvolmaakt ben. Dat mijn relaties onvolmaakt zijn. Voor mij is dit ook de boodschap van de joodse filosoof Martin Buber: ik ken mijzelf niet goed, ik kan de ander niet kennen, laat staan de Ander. Daar heb ik het mee te doen. Wanneer ik dat kan verdragen, dan is het makkelijker al het andere onvolmaakte te verdragen. Dan is het ook makkelijker ongelukkig te zijn. Dan ben ik gelukkig om ongelukkig te zijn. De kracht van het ‘nu’. Ik hoef nergens naar toe en hoef nergens vandaan. Ik hoef alleen maar te ‘zijn’.