Le Bal, maar dan in Austerlitz

Via een exclusieve uitnodiging dansen in een gymzaal. Met hooguit 15 anderen ergens in de bossen bij Austerlitz. Dat was gisteravond. Het werd geen Saturday Night fever. Ik moest wél denken aan Le Bal, van Ettore Scola. Ik heb de titel even gegoogeld, en las dat de film destijds in de prijzen viel. Wat ik me ervan herinner: een kleine, nogal kitscherige, danszaal, een bar, en een select groepje gasten met allemaal eigenaardigheden. Ze komen een avondje dansen, en in het dansen laten ze zien wie ze zijn – of hadden willen zijn. Levens vol illusies en ontgoocheling, prachtig in beeld gebracht, alsof je als kijker door de spiegelwand heen gluurde. Er was volop muziek in de film maar er werd niet gesproken. Althans, niet hoorbaar. Le Bal zag ik in de jaren ’80 met mijn ouders, denk ik. Ik zal een jaar of 17 geweest zijn. En ik vond het maar een vreemd verhaal. Ik keek waarschijnlijk braaf mee, en vond het interessant. En nogal moeizaam.
Toen ik dit weekend die gymzaal in het bos betrad, bekroop me datzelfde ongemakkelijke gevoel: wat gaat hier gebeuren, met wie deel ik deze vloer, wat ga ik laten zien als ik sta te dansen? We kenden elkaar niet. We kenden alleen onze dj – min of meer. Ik ga regelmatig naar de Moondance-avonden van Lucia. Verder was het gezelschap onbekend.
In de gymzaal was het ongelofelijk koud, hoewel Lucia de ruimte feestelijk had versierd met overal kleine hoekjes waar houten rendieren en tientallen waxinelichtjes voor een warm schijnsel zorgden. Aangezien het pakjesavond was, was er een aangeklede bank langs de muur; je kon er een meegebracht kadootje neerleggen. Later mochten we om de beurt iets pakken uit die trits pakjes – groot en klein. Verder waren er markeringen van roze tape op de vloer, zodat we op ruime afstand van elkaar zouden bewegen. Meezingen of roepen was uit den boze… de gelijkenis met Le Bal werd al groter…
Een voor een kwam iedereen de koele zaal binnen. We waren bijna allemaal vijftigers en ouder – te oordelen naar de kalende, grijzende hoofden. De meeste dansers kwamen blootvoets, maar ik was erg blij met mijn dansschoenen: de vloer was steenkoud. Na een kort ritueel in een grote kring, konden we van start. Muziek…
Het blijft een tikkeltje vreemd. Start de muziek, sluit je ogen, begin langzaam te bewegen… en ja, na een korte warming up stonden we alle 13 inderdaad uit ons dak te gaan op spetterende klanken. Grenzen vallen weg, verlegenheid verdampt, en alles voelt goed. Wanneer ik dans, is er nooit twijfel, nooit gêne, geen zelfkritiek. Ik ben alleen maar blij als een elfje, en ik vlieg ervandoor… vol energie en plezier.
Een paar uur later ploften we weer in de kring. Deelden de kadootjes. Spraken nog een paar woorden. En poef… weg ging iedereen… terug in het donker, de nacht in, naar huis.