Zondagmorgen om 10 uur wachtte ik in de kapel op de aanvang van de eucharistieviering. Een zuster zette een schaal klaar, deed lichten aan, opende de tussendeur. Al de tijd dat ze rondliep, spraken we niet met elkaar. Minutenlang zat ik stil in het bankje, en wachtte. En wachtte. Terwijl ik de gebrandschilderde bovenramen bekeek, werd ik opeens geraakt. Ik schoot vol met tranen. Wat was het mooi om deel van deze ochtendrituelen te zijn: hier gewoon te kunnen zijn – verder niets. De pastoor schreed met de andere zusters naar binnen, tot aan het altaar. Iedereen zocht haar eigen plek, en de dienst begon.
Het idee dat deze elf Benedictinessen zusters dit dag in dag uit doen, altijd weer; ook alle jaren dat ik hier niet was. Alle jaren dat ik als kind buiten speelde onder mijn molenaarsboom, ontstaken zij de kaarsen in deze kapel. De jaren dat ik doolde door mijn stikdonkere puberteit kwamen zij elke ochtend bijeen voor de ‘lauden’. Alle jaren dat ik studeerde. Alle jaren dat ik mijn kinderen naar school bracht, stonden zij in lichte buiging voor het altaar. En zij zullen dit blijven doen, alle jaren die nog komen, en dat ik er weer niet ben. Er vinden dus routines plaats met een bedoeling, of juist zonder bedoeling, overal ter wereld: ceremonies, processies, plechtigheden waarmee mensen zeggen: wij bestaan, en wij eren dat. Dat het zo al eeuwen gaat, terwijl ik me maar vasthou aan mijn piepkleine dagelijkse belangrijkheden… het ontroerde me: op een dag zal iemand je zien, in wat je doet.
Dat je om die reden vervolgens geliquideerd wordt door mafkezen met kalashnikovs, nu eens in Parijs, dan weer in Syrië… dat kwam in deze dienst slechts zijdelings aan bod. Ja, er werd gesproken over verzoening en broederschap. Ik vroeg me af hoe dat zou gaan, als we er in onze eigen families of vriendenkring al niet in slagen. Vrede en liefde… Vervolgens haakte ik ergens af, omdat ik de dodelijke ernst jegens de psalmen en het bijbelboek echt niet begrijp. Maar dat donderde niks, al helemaal niet voor de zusters, met hun onverzettelijke toewijding aan het uitdragen van dat ene recht: dit is, hoe ik besta.
een prachtig beeld dat, doordat jij het deelt met ons, zo ontzettend krachtig is en aan kracht wint. Meer dan alle oproepen tot betoging kan deze tekst me doen stilstaan bij wat ikzelf kan doen…
dankjewel!
🙂
Hoi Marinet, wat mooi geschreven, en zo herkenbaar, nu hé! Ja, die rituelen van de zusters, dag in dag uit……….het heeft iets dat niet te vatten is met het verstand…….en toch……diep vanbinnen voelen we aan dat er meer is, dat het leven een diepere zin heeft. Fijn je ontmoet te hebben, Linda
Wederzijds, Linda.