Jeroen Willems

Dinsdag 3 december herdenkt de publieke omroep acteur Jeroen Willems met een documentaire. Vorig jaar, tijdens repetities voor een jubileumfeest van Carré, werd hij onwel en overleed kort daarna aan een hartstilstand. Bam! Een enkeling hoor ik er nog weleens over, maar ja, we moeten door; de wereld is een kermis met permanent vertier, val je eruit, dan malen we een rondje om je, en de volgende ronde is voor Truus of Trees, en dat is dat. Maar. Het afgelopen jaar dacht ik bijna elke dag aan Jeroen Willems. Ik heb iets raars: ik herinner me mensen en situaties tamelijk absoluut en letterlijk. Wat ze zeggen, hoe ze erbij zaten, de vouw in hun jas, de frons achter hun oor. Ik hoor elke stem, tongval, een frase – bam!
Wat betreft Jeroen Willems, hij was al jaren in het buitenland geroemd voordat hij hier begon door te breken. En toen zag je hem plotseling in de ene na de andere serie of film. Weergaloos. Met een lichaamstaal die van het doek spatte, ogen om bang van te worden, een smeulende haat, walging, een hartstocht en onuitsprekelijk verlangen – wat kon je er eigenlijk niet in zien, in die uitgeteerde kop? Hij deed zo verschrikkelijk veel en was daarin zo bescheiden. Zong verpletterend Jacques Brel. De stem, de taal, het snijdt door merg en been, als een onverdoofde ingreep, een keihard oordeel, een gevilde liefde. Rauw en rouw. Maar ja, wie zonder parachute uit het vliegtuig dondert, is heel snel verdampt tot wolk. Doe me een plezier, zet uw kermisattracties stil, gooi uit die smartphone, blokkeer dat zenuwziekmakende Facebook, en nestel u dinsdagavond voor Nederland 2; kijk en zie, en herdenk. Nog minstens tien jaar lang.