Het geluid zweefde als een ufo door de Grote Zaal van de Doelen en omsingelde ons van links, van rechts; het was het geluid van Brahms’ ‘Een Hollands requiem’, een samenwerking tussen het VU-orkest en het Philharmonisch Koor Toonkunst. Jan Rot hertaalde de tekst.
… Levend zijn, is de pijn dragen die je eerst nog ontroostbaar maakte. Wie hun tranen laten, vullen de eerste leegte.
… Maar ik? Hoe moet ik me troosten?
… Vaak vraag ik mij af, hoe oneindig is mijn eindigheid.
Na afloop kwam Anna, die in het koor zingt, in tranen naar me toe. Ze kon het bijna niet, zei ze, zingen. Want het was zo mooi. Zo mooi. We lieten ook deze woorden op ons inwerken, dronken een borrel en zochten de vrolijkheid terug.
Jan Rot en de troost