in levenstwijfel

Een paar dagen later was ik weer in het zwembad. En na het zwemmen bestelde ik opnieuw koffie. En ook een tosti. Ik besloot de koffiejuffrouw deze keer nauwlettend in de gaten te houden op ongeregeldheden, daar zij de vorige keer labiel en verward overkwam. In levenstwijfel. En nu komt het. De koffiejuffrouw die vorige keer zo getraumatiseerd bleek over haar koffie en haar exman, was nu een en al kordaatheid. Geen spoor van een trauma. Geen spatje schizofrenie. En zo kwam het dat ik bedacht: dat wij slechts een fractie van iemand zien, een gladde spiegelwand die maar een momentopname van iemands wezen toont. Dus iedereen verdient oneindig veel kansen voor een rentreé. De koffiejuffrouw is in goede staat, zij mankeert hoegenaamd niets aan haar hersenen. De tosti’s waren heerlijk en het wisselgeld klopte. Hoe wij iemand beoordelen na enkele zinnen zegt hoegenaamd niets over die persoon. De uitspraak: de eerste indruk zegt alles, is bij deze komen te vervallen. Volslagen onzin, gebruikt door managers zonder menselijkheid. Ik nam het debuut van Daphne Huisden erbij. Alles is altijd fictie. Een jaloersmakende titel voor een jonge schrijfster, en bovendien een steengoed debuut. Huisden schrijft over dit soort zaken, zoals ik poogde in Vrouwentongen (want dat verhaalt niet over een scheiding of over moederschap, maar hoe wij ons tot elkaar verhouden in het labyrint van de stad, en wie de vreemdeling is: de ander of ik): hoe word ik een echt mens, een mensenmens. En wie treffen wij tegenover ons en hoe weten wij ooit wat de ander bezielt. Totaal niet. Godzijdank. Maar. We vangen slechts een glimp op van elkaar, en baf! we vellen al een oordeel. “Zij spoort niet.” “Die deugt niet.” “Wat een mafkees.” Ik hoop dat ik morgen nog raarder wakker word. In het zwembad, achter een balie, of in dit weblog, waar iedereen mij ziet. Maar niemand mij – gelukkig- kent.